نگرش نخبگان علمی به آینده شغلی در ایران و تأثیر آن بر تمایل به مهاجرت

نخبگان علمی بنیان‌های توسعه‌ی جوامع هستند. پیامد کم‌توجهی به آنان بحران ضریب هوشی و لطمه به فرآیند توسعه در ابعاد گوناگون است. هدف اصلی نوشتار حاضر نیز بررسی نگرش نخبگان علمی به آینده‌ی شغلی در ایران و تأثیر آن بر تمایل به مهاجرت است. روش تحقیق، پیمایش و جامعه‌ی آماری شامل دانشجویان نخبه دانشگاه فردوسی مشهد بود. نمونه‌ی تحقیق طبق روش نمونه‌گیری طبقه‌بندی شده با انتساب اپتیموم انتخاب شد. داده‎ها با استفاده از پرسشنامه‌ی محقق ساخت گردآوری و با نرم‌افزارهای SPSS و AMOS توصیف و تحلیل شدند. روایی و پایایی ابزار به ترتیب بنابر روایی صوری و ضریب آلفای کرونباخ (74/0) تعیین شدند. نتایج نشان داد که نگرش دانشجویان نخبه به آینده‌ی شغلی در ایران منفی است و شدت این نگرش در بین دانشجویان پسر بیشتر است. ابعاد نگرش به آینده‌ی شغلی (ارضاء نیازهای مادی، معنوی، روحی ـ روانی و تناسب شغل با رشته‌ی تحصیلی) و سابقه‌ی مهاجرت تأثیر مستقیم و معناداری بر تمایل به مهاجرت دارند. بعد ارضای نیازهای مادی از طریق اثرگذاری بر دو بعد ارضای نیازهای معنوی و روحی ـ روانی نیز تأثیر غیر مستقیم و معناداری بر تمایل به مهاجرت دارد؛ حال‎ آنکه جنسیت تأثیر معناداری بر تمایل به مهاجرت ندارد