نگرش به بستری شدن در مبتلایان به اسکیزوفرنیا و بررسی کیفی تأثیر برنامه بازگشت به اجتماع بر آن: مطالعه ای به روش تحلیل پدیدارشناختی تفسیری

چکیده مقدمه: از آنجا که عدم متابعت درمانی یکی از معضلات پیش روی متخصصان بالینی در درمان مبتلایان به اسکیزوفرنیاست و نظر به این که نگرش به درمان در شکل گیری این معضل نقشی محوری دارد، پرداختن به نگرش نسبت به درمان و عوامل احتمالی دخیل در آن ضروری به نظر می رسد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی نگرش به بستری شدن در مبتلایان به اسکیزوفرنیا انجام شد. روش: این پژوهش به شیوه کیفی و با روش تحلبل پدیدارشناختی تفسیری انجام گرفت. نمونه پژوهش به روش هدفمند انتخاب شد و تمامی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیایی که در سه ماهه چهارم سال 1396 در بخش های حاد مرکز آموزشی درمانی روانپزشکی رازی شهر تهران بستری شدند و در پژوهشی با هدف بررسی اثربخشی برنامه بازگشت به اجتماع شرکت داشتند برای مصاحبه نیمه ساختار یافته انتخاب شدند که مشتمل بر دو گروه بودند. اعتبار و پایایی پژوهش کیفی حاضر بر سه محور کاربردی بودن، ثبات، و مبتنی بودن بر واقعیت، استوار بود. یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل محتوای مصاحبه های بیماران در گروه درمان روانپزشکی متعارف در قالب 13 خوشه موضوعی و 5 موضوع محوری شامل "عوامل محیطی، ناآگاهی ها، آگاهی ها، عوامل مرتبط با عزت نفس، و کیفیت زندگی بیماران در مدت اقامت در بیمارستان" و درگروه برنامه بازگشت به اجتماع در قالب 15 خوشه موضوعی و 6 موضوع محوری شامل موارد محوری فوق الذکر به انضمام یک موضوع محوری دیگر با عنوان "برنامه های درمانی" دسته بندی شد. بحث و نتیجه گیری: عواملی نظیر محدودیت های محیطی، آگاهی ها و ناآگاهی های فردی، عوامل تهدید کننده عزت نفس، کیفیت زندگی در مدت اقامت در بیمارستان، و کمیت و کیفیت برنامه های درمانی بر نگرش بیماران به تجربه بستری شدن تأثیرگذار بودند. میان نگرش بیماران در دو گروه مورد بررسی تفاوت کیفی وجود داشت ضمن آنکه نگرش نسبت به بستری شدن در بیماران گروه بازگشت به اجتماع در مجموع مثبت تر بود. چکیده مقدمه: از آنجا که عدم متابعت درمانی یکی از معضلات پیش روی متخصصان بالینی در درمان مبتلایان به اسکیزوفرنیاست و نظر به این که نگرش به درمان در شکل گیری این معضل نقشی محوری دارد، پرداختن به نگرش نسبت به درمان و عوامل احتمالی دخیل در آن ضروری به نظر می رسد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی نگرش به بستری شدن در مبتلایان به اسکیزوفرنیا انجام شد. روش: این پژوهش به شیوه کیفی و با روش تحلبل پدیدارشناختی تفسیری انجام گرفت. نمونه پژوهش به روش هدفمند انتخاب شد و تمامی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیایی که در سه ماهه چهارم سال 1396 در بخش های حاد مرکز آموزشی درمانی روانپزشکی رازی شهر تهران بستری شدند و در پژوهشی با هدف بررسی اثربخشی برنامه بازگشت به اجتماع شرکت داشتند برای مصاحبه نیمه ساختار یافته انتخاب شدند که مشتمل بر دو گروه بودند. اعتبار و پایایی پژوهش کیفی حاضر بر سه محور کاربردی بودن، ثبات، و مبتنی بودن بر واقعیت، استوار بود. یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل محتوای مصاحبه های بیماران در گروه درمان روانپزشکی متعارف در قالب 13 خوشه موضوعی و 5 موضوع محوری شامل "عوامل محیطی، ناآگاهی ها، آگاهی ها، عوامل مرتبط با عزت نفس، و کیفیت زندگی بیماران در مدت اقامت در بیمارستان" و درگروه برنامه بازگشت به اجتماع در قالب 15 خوشه موضوعی و 6 موضوع محوری شامل موارد محوری فوق الذکر به انضمام یک موضوع محوری دیگر با عنوان "برنامه های درمانی" دسته بندی شد. بحث و نتیجه گیری: عواملی نظیر محدودیت های محیطی، آگاهی ها و ناآگاهی های فردی، عوامل تهدید کننده عزت نفس، کیفیت زندگی در مدت اقامت در بیمارستان، و کمیت و کیفیت برنامه های درمانی بر نگرش بیماران به تجربه بستری شدن تأثیرگذار بودند. میان نگرش بیماران در دو گروه مورد بررسی تفاوت کیفی وجود داشت ضمن آنکه نگرش نسبت به بستری شدن در بیماران گروه بازگشت به اجتماع در مجموع مثبت تر بود.