نوسازی بافت‌های فرسوده و ضرورت تغییر نگرش در تهیه و اجرای طرح‌های جامع و تفصیلی (نمونه موردی : شهر اصفهان)

امروزه رویکرد جهانی به ‌طرح‌های توسعة شهری،‌ رویکرد مسله‌محور برای‌حل مسایل شهری ‌است وبدون شک بافت‌های فرسودة شهر اصفهان یکی ازمسایل اساسی ومهم این شهر است وشناخت وتحلیل این مسئله و ارایة راهکار در این زمینه، ‌اصولاً از نتایج مورد انتظار طرح‌های توسعة شهری ‌است. در این مقاله ابتدا با روش کتابخانه‌ای مختصری به‌ بررسی طرح‌های توسعة شهری در ایران و مقایسة آن با طرح‌های توسعة شهری کشورهای توسعه‌یافته پرداخته ‌شده‌،‌ سپس از طریق مطالعة مدارک، اسناد و نقشه‌های طرح تجدیدنظر در طرح‌ جامع (مصوب سال 1367)، و طرح ‌تفصیلی شهر اصفهان (مصوب سال 1375) و طرح بازنگری در طرح ‌تفصیلی شهر اصفهان (1390) با روش مقایسه‌ای،‌ میزان تحقق‌پذیری طرح ‌تفصیلی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفته ‌است. در ادامه با بررسی میزان پروانه‌های ساختمانی صادرشده توسط شهرداری اصفهان در محدودة بافت‌‌‌‌های فرسودة ‌این شهر در سال‌های 1386 تا 9ماهة  سال 1390،‌ میزان نوسازی بافت‌های فرسوده در این مدت تعیین شده‌ است. سرانجام ازطریق تحلیل آمار به‌دست آمده و با بررسی شرح خدمات انجام مطالعات وتهیه طرح بازنگری درطرح‌ تفصیلی شهراصفهان،‌ مشخص می‌شود که‌طرح‌های جامع و به تبع آن طرح‌های تفصیلی شهر اصفهان،‌ در زمینة نوسازی بافت‌های فرسودة ‌این شهر ناکارآمد بوده و صرفاً درحد معرفی پهنه‌‌های نیازمند طرح‌های ویژة نوسازی و بهسازی و تثبیت وضع ‌موجود اقدام کرده ‌است. در خاتمه بر چهار موضوع شامل "ظرفیت‌سازی وسرمایة اجتماعی"،‌"مفهوم فرآیند در تهیه و اجرای طرح‌های توسعة شهری"،‌ "مدیران شهری و تحقق‌‌پذیری طرح‌های توسعة شهری" و"انجام مطالعات و تهیة طرح‌های ویژة نوسازی" جهت برون‌رفت از وضعیت فعلی و در راستای تحقق‌پذیری طرح‌های توسعة شهری و نوسازی بافت‌های فرسوده تأکید شده ‌است.