نقش واسطه‌ای خوش‌بینی در رابطه بین سبک‌های دلبستگی افراد با میزان شادکامی و امید به زندگی آن‌ها

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه­ای خوش­بینی در ارتباط بین سبک دلبستگی افراد با میزان شادکامی و امید به زندگی آن­ها انجام شد. بدین منظور از بین تمامی دانشجویان دانشگاه شیراز تعداد 220 نفر (108 پسر و 112 دختر) انتخاب شدند و به پرسشنامه­های سبک دلبستگی­ هازان و شیور، آزمون جهت­گیری زندگی(LOT)، پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHQ) و مقیاس امید اسنایدر پاسخ دادند. نتایج تحلیل مسیر نشان داد بین سبک دلبستگی ایمن با شادکامی به صورت مستقیم و غیرمستقیم (با واسطه­گری خوش­بینی) رابطه مثبت معنادار و بین سبک­های دلبستگی ناایمن اجتنابی و دوسوگرا با شادکامی به­صورت مستقیم و غیرمستقیم رابطه منفی معناداری وجود داشت. از طرفی دیگر مسیر مستقیم سبک دلبستگی ایمن و ناایمن اجتنابی امید به زندگی معنادار نبود اما زمانی که متغیر خوش­بینی وارد مدل شد سبک دلبستگی ایمن به صورت مثبت و ناایمن اجتنابی به صورت منفی از طریق خوش­بینی توانستند امید به زندگی را پیش­بینی کنند. همچنین نتایج تحلیل مسیر نشان داد که سبک دلبستگی دوسوگرا به­طور مستقیم و غیرمستقیم با امید به زندگی رابطه منفی معناداری داشت. در مجموع 50 درصد از تغییرات شادکامی توسط سبک­های دلبستگی و خوش­بینی پیش­بینی شد. همچنین در مدل دوم 27 درصد از تغییرات امید به زندگی توسط سبک­های دلبستگی و خوش­بینی پیش­بینی شد. در واقع مدل­های پژوهش برازش قابل قبولی با داده­ها داشتند و نقش واسطه­ای     خوش­بینی در ارتباط بین سبک­های دلبستگی با شادکامی و امید به زندگی را تأیید کردند.