نظریه «دوستی تعالی‎بخش» در اسلام و دلالت‎های آن در مدیریت سرمایه اجتماعی کشور

انسان  موجودی اجتماعی آفریده شده و از همین‎رو یکی از اصلی‎ترین نیازهای بشر، نیاز او به رهایی از زندان تنهایی است. نهاد «دوستی» به مثابه پیوند معنوی افراد و زمینه‎ساز ارتباطات مادی آنان یکی از بهترین راه‎های ارضای این نیاز و در نتیجه مطلوب ذاتی انسان است. از سوی دیگر، ایده محوری نظریه سرمایه اجتماعی، «روابط اجتماعی» است. بنابراین می‎توان چنین نتیجه‎گیری کرد که رابطۀ «دوستی» به‌عنوان نوع خاصی از «روابط اجتماعی» بین انسان‌ها از عوامل اصلی ارتقای سرمایه اجتماعی جامعه است. تحقیق حاضر نخست با تکیه بر منابع شیعی و به روش کیفی «نظریه‎پردازی داده‎بنیاد» در صدد ارائه یک نظریه اسلامی در خصوص دوست‎یابی و دوسـتی برآمده و سپـس با تحلیل عقلانی−منطقی، دلالت‎های آن نظریه −که آن را «دوستی تعالی‎بخش» نامیده− را در افزایش سرمایه اجتماعی مثبت (سازنده) جامعه بررسی کرده است.