نظریه‌های متابعت دولت‌ها از حقوق بین‌الملل از منظر اقناع

مشهور است که دولت‌ها در بیشتر موارد به هنجارهای حقوق بین‌الملل احترام می‌گذارند. اما چرا علی‌رغم اینکه در نظام بین‌المللی، ساختار منسجم مرکزی برای تضمین اجرای حقوق بین‌الملل وجود ندارد، دولت‌ها به قواعد حقوق بین‌الملل احترام می‌گذارند؟ این مسئله مهمی است که اندیشمندان حوزه‌های حقوق بین‌الملل، علوم سیاسی و روابط بین‌الملل را به خود مشغول کرده است. از یک منظر، می‌توان سازِکارهای متابعت دولت‌ها از حقوق بین‌الملل را به سه دسته تقسیم‌بندی کرد: محاسبه هزینه و فایده، فرهنگ‌پذیری و اقناع. هریک از این سازوکارها به ­تنهایی قادر به توضیح علت متابعت دولت‌ها از حقوق بین‌الملل در همه موارد نیستند بلکه مکمل یکدیگرند. در این میان، سازِکار اقناع از اهمیت زیادی برخوردار است و نه‌تنها به‌صورت مستقل، بلکه از دریچه دو سازوکار دیگر، موجب متابعت دولت‌ها از حقوق بین‌الملل می‌شود.