میزان و منابع استرس در آموزش بالینی و ارتباط آن با برخی ویژگیهای دانشجویان، مربیان و محیط بالین

مقدمه: دانشجویان پرستاری عوامل استرس‌زای متعددی را در آموزش بالینی خود تجربه می‌کنند که سبب افت یادگیری و عملکرد بالینی آن‌ها می‌گردد. مطالعه حاضر با هدف سنجش میزان استرس و منابع استرس زا در دانشجویان پرستاری و ارتباط آن با برخی ویژگیهای دانشجویان، مربیان و محیط بالین انجام شد. روش کار: در پژوهشی توصیفی و مقطعی، نمونه‌ای 256 نفری به روش تصادفی طبقه‌ای از دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی فلاورجان در سال 1395 انتخاب شد. ابزار مطالعه شامل پرسشنامه‌های اطلاعات فردی، استرس درک شده کوهن و منابع استرس زای آموزش بالینی بود. داده‌ها با استفاده از آمونهای آماری تی مستقل، آنالیز واریانس یکطرفه و ضریب همبستگی پیرسن در سطح معنی‌داری 05/0 با کاربرد نرم افزار SPSS/21 تحلیل شد. یافته‌ها: اکثریت دانشجویان (1/96%) سطح استرس خود را متوسط و بالا گزارش نمودند. سن دانشجویان با میزان استرس همبستگی مثبت معنی‌داری داشت (037/0 = P). بیشترین و کمترین منابع استرس زا، به ترتیب مربوط به حیطه‌های احساسات ناخوشایند و ارتباطات بین فردی بود. بیشترین عوامل تنش زا به ترتیب مربوط به "زجر کشیدن بیماران بدحال"، "تمیز کردن بیمار بعد از دفع"، "تذکر مربی در حضور پزشکان و پرسنل"، و "برقراری ارتباط با مربی" بود. نمرات منابع استرس زا همبستگی معکوس معنی‌داری با سابقه کار بالینی (014/0 = P) و سن مربیان (029/0 = P) داشت. نتیجه گیری: سطوح بالای استرس می‌تواند سبب کاهش یادگیری و کیفیت آموزش بالینی گردد، توصیه می‌شود دوره‌های آموزشی مدیریت استرس بویژه در زمان کارآموزی در عرصه برای دانشجویان و دوره‌های مهارتهای ارتباطی برای مربیان بالینی برگزار شود.