میزان بروز پارگی کپسول خلفی و عوامل مرتبط با آن بعد از فیکوامولسیفیکیشن در بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان لبافی‌نژاد در طول یک سال

هدف: ارزیابی میزان بروز پارگی کپسول خلفی و عوامل خطرساز مرتبط با آن در بیمارانی که طی آبان 1385 تا آبان 1386 در بیمارستان لبافی‌نژاد تحت عمل جراحی فیکوامولسیفیکیشن قرار گرفتند. روش پژوهش: هر چشمی که تحت عمل جراحی فیکوامولسیفیکیشن قرار می‌گرفت از نظر پارگی کپسول خلفی و عوامل مرتبط با آن در اتاق عمل مورد ارزیابی قرار می‌گرفت. یافته‌ها: در این مدت 767 بیمار شامل 393 مرد و 374 زن با میانگین سنی 0/12± 7/62 سال (96-6 سال) تحت جراحی فیکوامولسیفیکیشن قرار گرفتند که 3/7 درصد بیماران دچار پارگی کپسول خلفی شدند. میانگین سنی بیماران دچار پارگی کپسول خلفی 9/9±7/66 سال (85-45 سال) بود که شامل 32 زن (5/61 درصد) و 20 مرد (5/38 درصد) بودند. میانگین وزن افراد با و بدون این عارضه، 9/9±0/75 در مقابل 2/9±0/71 کیلوگرم بود (02/0P=). فراوانی ایجاد پارگی کپسول خلفی توسط دستیاران 4/13 درصد و توسط فلوها 2/1 درصد بود (001/0P<). در 3/13 درصد افراد، اندازه کپسولورکسیس کم‌تر یا مساوی 5 میلی‌متر یا قطر مردمک با حداکثر گشادشدگی در خلال جراحی، کم‌تر یا مساوی  mm6 بود. روش جراحی، نوع دستگاه فیکو یا زمان جراحی تاثیری در ایجاد این عارضه نداشتند. اکثر موارد پارگی کپسول خلفی (50 درصد) در مرحله فیکوامولسیفیکیشن ایجاد شده بودند و بروز آن در بیمارانی که پیش از آن ویترکتومی شده بودند؛ به طور محسوسی افزایش داشت. دیابت و فشار خون بالا رابطه‌ای با پارگی کپسولی نداشتند. نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع آب‌مروارید و استفاده روزافزون از روش‌های جراحی فیکوامولسیفیکیشن و شیوع بالای عوارض به ویژه در دوره آموزشی، شناخت عوامل خطرساز و توجه به آن‌ها و آموزش کافی دستیاران می‌تواند تاثیر به سزایی در بهبود نتایج و کاهش عوارض جراحی داشته باشد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1388؛ دوره 14، شماره 3: 228-223