مقایسۀ حافظه فضایی و جهت‌یابی فضایی در بین افراد نابینا، کم‌بینا و سالم

 هدف: نابینایی از جمله اختلالاتی است که برای فرد مبتلا رنج روانی و مشکلات فراوانی در زندگی روزمره ایجاد می‌کند. به نظر می‌رسد عمده‌ترین مشکل نابینایان یافتن مسیر و حرکت در جهت آن باشد. این پژوهش با هدف مقایسه جهت‌یابی فضایی در بین افراد نابینا، کم‌بینا و سالم اجرا گردیده است. روش: روش تحقیق علّی مقایسه‌ای از نوع مورد شاهدی بود و نمونه تحقیق 116 نفر نابینا، کم‌بینا و سالم با ترکیب دو جنس در دامنه سنی 10 الی 49 سال بودند که به شیوه نمونه‌گیری هدفمند در شهرستان بوشهر انتخاب شدند. هر سه گروه طی مصاحبه ساختمند بررسی شدند و در دو مرحله به‌وسیله دستگاه ماز لابیرنت مورد سنجش قرار گرفتند. یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد بین سه گروه افراد بینا، کم‌بینا و نابینا از نظر حافظه فضایی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0≥ P). همچنین تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد بین سه گروه افراد بینا، کم‌بینا و نابینا با کنترل اثر مرحله اول، تفاوت معناداری از نظر جهت‌یابی فضایی وجود دارد (001/0≥ P). نتیجه‌گیری: این تحقیق نشان می‌دهد که نابینایی عاملی در جهت تقویت حافظه فضایی و جهت‌یابی فضایی است.