مقایسۀ استرس پس از سانحه و استفاده از مکانیزم‌های دفاعی در پرستاران شاغل در بخش سوختگی و کارکنان آتش‌نشانی اهواز

زمینه و هدف: یکی از عمده­ترین دلایل تنیدگی در زندگی افراد شغل است. پرستاران بخش­های سوانح و سوختگی و کارکنان مراکز آتش­نشانی نیز به­عنوان اولین گروهی که با مصدومان ناشی از این­گونه سوانح روبه­رو می­شوند به شکل قابل ملاحظه­ای در معرض آسیب و خطر ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه هستند. با توجه به اینکه شیوع اختلال در دو گروه مورد اشاره در شهر اهواز تا کنون مورد بررسی دقیقی قرار نگرفته است پژوهش حاضر در صدد تعیین این میزان بود. روش بررسی: در این مطالعۀ اپیدمیولوژیک تحلیلی، 60 نفر ازپرستاران و کارکنان آتش­نشانی(دارای حداقل 1 سال سابقۀ کاری)، پرسش­نامۀ استرس پس از سانحه(می­سی­سی­پی) و پرسش­نامۀ مکانیزمهای دفاعی (DSQ-40)را تکمیل کردند. یافته­ها: میانگین نمرۀ استرس پس از سانحه برای گروه پرستاران 63/43 و این نمره در گروه کارکنان آتش­نشانی 19/34 می­باشد. تفاوت معناداری بین این دو گروه وجود دارد(سطح معناداری 05/0). نتیجه­گیری: کارکنان آتش نشانی نسبت به پرستاران نمره بالاتری در استفاده از مکانیسم­های دفاعی کسب کردند که میانگین آنها در کارکنان آتش­نشانی 18/222 و در پرستاران 23/196 می­باشد که این اعداد نیز از نظرآماری تفاوت معناداری با هم دارند. میزان استفاده از مکانیزم دفاعی به­طور میانگین در گروه کارکنان آتش­نشانی بیشتر است.