مقایسۀ اثر دو روش تمرین مقاومتی بر ضخامت عضلۀ سه‌سر بازو و ارتباط آن با قدرت حداکثر در ورزشکاران مبتدی پرورش‌اندام

هدف این پژوهش، مقایسۀ اثر دو روش تمرین مقاومتی بر ضخامت عضلۀ سه‌سر بازو و ارتباط آن با قدرت حداکثر است. به این منظور 30 ورزشکار مبتدی پرورش­اندام در این پژوهش شرکت داشتند. آزمودنی‌ها به‌صورت متجانس به سه گروه 10 نفری (تجربیI تمرینات هرمی، تجربیII هرمی مسطح و گروه کنترل) تقسیم شدند. دو گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته­ شش جلسه (روش اسپلیت) در پروتکل­های تمرین قدرتی شرکت کردند. گروه کنترل به روش سنتی به تمرینات خود ادامه دادند. قدرت عضلانی و ضخامت عضلۀ سه­سر بازو هر سه گروه قبل و پس از دورۀ تمرینی اندازه­گیری شد. داده‌ها توسط آزمون تی همبسته، برای تعیین اختلافات بین‌گروهی و تحلیل واریانس یکسویه (ANOVA) با سطح معناداری 05/0P≤، و برای تعیین رابطۀ بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. مشاهدات نشان داد، قطر قدامی- خلفی (AP)[1] عضلۀ سه­سر بازویی در گروه، تجربیI و تجربیII به‌ترتیب 01/0 P<  و 05/0 P<  نسبت به گروه کنترل، افزایش یافت. همچنین، قدرت عضلۀ بازو در حرکت اکستنشن در گروه‌های تجربی نسبت به گروه کنترل به‌ترتیب 00/0 P<  و 01/0 P