مقایسه‌ ی عملکرد سازه‌های بتنی با بهسازی شده با جداگر لرزه‌یی یا میراگر سیال ویسکوز در برابر بار انفجار

امروزه با توجه به افزایش حملات تروریستی در نزدیکی ساختمان‌های با اهمیت بالا و مراکز دولتی حساس، طراحی ساختمان‌ها در برابر بارهای ضربه‌یی و به طور مشخص انفجار، اهمیت ویژه‌یی دارد. در نوشتار حاضر، بررسی اثر انفجار در یک سازه‌ی موجود بتنی و دو شیوه‌ی بهسازی سازه در برابر انفجار بررسی شده است. به‌عنوان گزینه‌ی ابتدایی، میراگرهای سیال ویسکوز با درصدهای میرایی ۵ تا ۲۵ و سپس استفاده از جداسازهای لرزه‌یی به‌عنوان گزینه‌ی دوم بررسی شدند. کلیه‌ی مدل‌سازی‌های عددی در محیط نرم‌افزار S‌A‌P و به روش تاریخچه‌ی زمانی غیرخطی انجام شده‌اند. در بررسی‌ها مشهود است که میزان برش پایه در استفاده از جداگر لرزه‌یی نسبت به قاب خالی در حالت بهینه‌ی انتخابی، ۵۰٪ کاهش و میراگرها در حالت بهینه‌ی انتخابی این میزان را حدود ۶۰٪ افزایش داده‌اند. اما از طرف دیگر، میزان جابه‌جایی‌های نسبی بین طبقات در حالت استفاده از میرایی‌های ذکر شده بسیار کاهش داشته و به میزان ۱٫۷٪ رسیده است، به گونه‌یی که میزان آن با جداگر لرزه‌یی، به کمینه‌ی ۲٪ رسیده است.