مقایسه ی دلبستگی اجتنابی و نقصان همدلی در آزارگران جنسی و افراد عادی

وسعت خشونت جنسی به گستردگی تاریخ بشر و از جمله معضلاتی­ است که بشر همواره با آن دست به­گریبان بوده است و می­توان آن را یکی از انحرافات جدی روانی-  اجتماعی به شمار آورد. آزارگری جنسی یکی از نابهنجاری‌هاست که در آن فرد مبتلا، با آزاردادن فرد دیگر خود را به لذت جنسی می­رساند. در ادبیات پژوهشی مرتبط با آسیب­شناسی روانی شخصیت­های آزارگر جنسی، ارتباط بین مشکلات دلبستگی آن­ها با رفتار آزارگرانه­، مورد توجه خاص محققین و روان­شناسان بالینی بوده است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه­ی سبک­های دلبستگی و توانایی همدلی در نمونه­ای از آزارگران جنسی کودک و افراد عادی بود. بدین منظور، طی یک پژوهش مقایسه­ای، 33   آزارگر جنسی و 33 فرد عادی به عنوان نمونه ی در دسترس از نظر سبک دلبستگی، واکنش­های بین فردی و توانایی همدلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که سبک دلبستگی ایمن، سبک غالب دلبستگی در افراد عادی و سبک دلبستگی اجتنابی، سبک غالب دلبستگی در متجاوزین جنسی است. علاوه بر این، نتایج حاکی از توانایی بالاتر افراد عادی در شاخص توجه همدلانه و نمره­ی بالاتر آزارگران جنسی در شاخص پریشانی فردی است. به نظر می رسد، ناایمنی در سبک دلبستگی با ایجاد تداخل در فرایند همدلی، می­تواند  با آزارگری جنسی مرتبط باشد.