مقایسه کیفیت تصاویر اروگرافی ترشحی با آیودیکسانول و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت متعاقب عمل جراحی تجربی آناستوموز میزنای در سگها

زمینه مطالعه: یک مطالعه تجربی با طرح تصادفی، دوسر کور و متقاطع در مورد اروگرافی ترشحی با دو داروی آیودیکسانول (mgI/ml 320) و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت (mgI/ml 760) در سگ‌ها. هدف: مقایسه کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از دو داروی آیودیکسانول و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت پس از آناستوموز میزنای. روش کار: در این بررسی شش قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم استفاده شد. قبل از جراحی، تمامی سگ‌ها هر دو دارو را در فاصله زمانی سه روزه به طور تصادفی دریافت کرده و در همه حیوانات تصاویر کنترل اروگرافی ترشحی پس از تززیق آیودیکسانول (mgI/kg 500) و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت (mgI/kg 850)  در دقایق 1، 5، 10، 15، 30 و 45  اخذ گردید. پس از جراحی با باز کردن محوطه شکمی، میزنای چپ نزدیک به ناحیه تریگون بریده شد و بلافاصله آناستوموز انتها به انتها با یخیه‌های ساده تکی توسط نخ 0/6 پلی‌دیاکسانون انجام گرفت. پس از جراحی در روز 90 رادیوگراف‌های مشابه در تمامی حیوانات گرفته شد. در پایان مطالعه، رادیوگراف‌های گرفته شده توسط یک رادیولوژیست که از نوع ماده حاجب به کار رفته بی‌اطلاع بود، به طور مستقل مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. برای ارزیابی آماری، رادیوگراف‌ها به چهار درجه از رایوگراف‌های فاقد اپسیتی (درجه صفر)  تا رادیوگراف‌های با کیفیت عالی (درجه سه) طبقه‌بندی شدند. نتایج: در دقایق 1، 5 و 15 پس از تزریق آیودیکسانول نفروگرام‌های بهتری در کلیه راست در مقایسه با سدیم مگلومین دیاتریزوئیت بدست آمد و در کلیه چپ نفروگرام حاصله در دقیقه 1 در تزریق آیودیکسانول بهتر بود (05/0