مقایسه پایداری تشخیص قرینگی برخی آزمونهای مفصل ساکروایلیاک بین معاینه شونده علامتدار و بدون علامت ابتلا به درد پایین کمر

مقدمه و اهداف تکرارپذیری آزمون­های دستی اهمیت زیادی دارد، زیرا آزمون­های دستی مفصل ساکروایلیاک در ارزیابی این ناحیه زیاد استفاده می­شوند و اینکه آزمون پاراکلینیک موفقی وجود ندارد. هدف مطالعه حاضر اندازه­گیری پایداری تشخیص برخی از آزمون­های دستی مفصل ساکروایلیاک و همچنین مقایسه آن بین معاینه­شونده علامت­دار و بدون علامت بود. انجام این مقایسه تاکنون در مطالعات مشابه انجام نشده بود. مواد و روش ­ها مطالعه حاضر از نوع بررسی تست­ها بود و نمونه­گیری با استفاده از نمونه­های در دسترس انجام شد. 17 معاینه­گر قرینگی وضعیت زاویه­های تحتانی خارجی ساکروم، خارهای خاصره خلفی فوقانی در حالت دمر، خارهای خاصره خلفی فوقانی در حالت ایستاده و قرینگی حرکت خارهای خاصره خلفی فوقانی حین انجام آزمون خم شدن از حالت ایستاده را روی 2 معاینه­شونده (یک معاینه­شونده علامت­دار و یک معاینه­شونده بدون علامت) ارزیابی کردند. پایداری تشخیص قرینگی لندمارک­ها توسط آماره­های کای دو و Bayes Factor محاسبه شد. معاینه­گرها نسبت به وجود علائم در معاینه­شوندگان ناآگاه بودند. یافته­ ها مقدار کای دو و Bayes Factor به ترتیب برای زاویه تحتانی خارجی ساکروم در حالت دمر 76/4 و 28/12، برای خار خاصره خلفی فوقانی در حالت دمر 94/9 و 52/277 و برای خار خاصره خلفی فوقانی در حالت ایستاده و حین آزمون خم شدن از حالت ایستاده 30/9 و 15/241 بود. نتیجه­ گیری خار خاصره خلفی فوقانی در حالت دمر بیشترین و زاویه تحتانی خارجی ساکروم کمترین پایداری تشخیص قرینگی را داشتند. پایداری تشخیص قرینگی آزمون­ها برای معاینه­شونده علامت­دار بیشتر از معاینه­شونده بدون علامت بود. بر این اساس احتمال مثبت شدن اشتباه آزمون­ها در معاینه­شونده بدون علامت زیاد است؛ بنابراین هنگام ارزیابی بالینی، بهتر است پیش از انجام آزمون­های لمس لندمارک، با استفاده از آزمون­های برانگیزاننده درد وجود دیسفانکشن مفصل ساکروایلیاک تایید شود.