مقایسه نتایج ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی با بخیه و چسب فیبرینی تهیه شده از خون یک دهنده انسانی

پیش‌زمینه: استفاده از چسب‌های فیبرینی، پیشینه گسترده‌ای در پزشکی و ترمیم اعصاب محیطی دارد. ویژگی‌های فیزیکی این نوع چسب‌ها استفاده از آنها را محدود ساخته است. در این مطالعه، کارآیی و ویژگی فیزیکی چسب فیبرینی تهیه شده از پلاسمای خون یک دهنده انسانی در ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی بررسی گردید.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آزمایشگاهی- حیوانی، عصب تیبیال پشتی ۴۰ موش صحرایی قطع گردید. موش‌ها به ۵ گروه تقسیم شدند: در گروه «الف» هیچ‌گونه ترمیمی صورت نگرفت. در گروه «ب» دو سرعصب با یک بخیه و در گروه «ج» دو سر عصب به‌وسیله سه بخیه به هم نزدیک شدند. در گروه «د» ترمیم با یک بخیه و چسب فیبرینی، و در گروه «هـ» ترمیم به‌وسیله چسب فیبرینی به‌تنهایی صورت گرفت. در طول 8 هفته پیگیری، شاخص عملکردی عصب تیبیال اندازه‌گیری شد. در پایان مطالعه نیروی چسبندگی، التهاب و میزان تشکیل اسکار سنجیده شد.یافته‌ها: میزان بهبود عملکرد در هفته هشتم در گروه‌های «الف» و «هـ» نسبت به گروه‌های «ب» و «ج» به میزان قابل توجهی پایین‌تر بود (۰/۰۳=p). هیچ یک از حیواناتی که به‌وسیله چسب فیبرینی ترمیم شدند، جداشدگی نداشتند و نیمی از حیوانات گروه «الف» دچار جداشدگی کامل شدند که به میزان قابل توجهی بیشتر از سایر گروه‌ها بود (۰/۰۰۲=p). از نظر میزان التهاب و بافت اسکار بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: چسب فیبرینی تولید شده، استحکام لازم را دارد و می‌تواند در درازمدت، دو سر عصب را در کنار هم نگاه دارد.