مقایسه عملکردی مونوسیت‌های جدا شده از فلاسک‌های کشت در روش‌های لیدوکائین/EDTA ، تریپسین و PBS سرد/EDTA

چکیده زمینه و هدف: دسترسی آسان، استحصال سریع و پتانسیل بالای درمانی سلول‌های مونوسیت، موجب شده که در تحقیقات سلول درمانی توجه ویژه‌ای به این سلول شود. مونوسیت‌ها از جمله سلول‌های چسبنده به فلاسک محسوب می‌شوند، بنابراین یافتن روش جداسازی مناسب که کمترین آسیب به سلول و عملکرد آن برساند از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف از این مطالعه  مقایسه قابلیت‌های عملکردی مونوسیت بعد از جداسازی با سه روش لیدوکائین/EDTA ، تریپسین و PBS سرد/EDTA بود..   روش بررسی: در این مطالعه تجربی،بعد از استخراج سلول­های تک هسته­ای خون محیطی از موش بالب سی، سلول­ها(107×1 سلول در میلی لیتر) در محیط کشت RPMI در فلاسک کشت T25 به مدت 4 ساعت انکوبه شدند. بعد از اتمام زمان انکوباسیون سلول­های غیر چسبنده (عمدتاً لنفوسیت‌ها) با دو بار شستشوی آرام جدا شده و از فلاسک خارج شد. سپس برای جداسازی سلول­های مونوسیت چسبیده از 3 روش تریپسین، روش لیدوکائین و فسفات بافر سالین سرد استفاده و بعد از جداسازی سلول­ها با هر روش، قابلیت­های عملکردی مونوسیت­ها سنجیده شد و با هم دیگر مقایسه شدند. داده­های جمع‌آوری شده با استفاده آنالیز  واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.   یافته­ها: میزان استحصال، زنده مانی، فعالیت متابولیک، درصد فاگوسیتوز، انفجار تنفسی، میزان نیتریک اکساید و قابلیت مخمر کشی در سلول­هایی که با روش لیدوکائین جداشده بودند، نسبت به گروه­های دیگر به طور معنی‌داری بیشتر بود. هرچند که شیوه استفاده از تریپسین با وجود اینکه موجب استحصال سلول بیشتری نسبت به روش PBS سرد می­شود، ولی این سلول­ها در مقایسه با روش لیدوکائین/EDTA و یا PBS سرد/EDTA، اختلال فیزیولوژیک قابل توجهی دارند. برداشت نوترال رد به وسیله سلول‌های مونوسیت جداسازی شده با روش تریپسین نسبت به دو روش دیگر در سطح پایین­تری بود. در مقایسه بین شیوه PBS سرد و لیدوکائین به نظر می­رسد که  بین مونوسیت­های به دست آمده از دو روش فوق، از نظر برداشت نوترال رد اختلاف معنی‌داری وجود ندارد.   نتیجه‌گیری: در مقایسه با روش‌های تریپسین وPBS سرد/EDTA، روش لیدوکائین/EDTA یک مناسب جهت جداسازی مونوسیت‌های چسبیده به کف فلاسک به دلیل استحصال سلول‌های بشتر و کارآمد می­باشد.