مقایسه شاخص های فاصله ای و مبتنی بر کوادرات در تعیین الگوی پراکنش اسکنبیل هفت بندی در سیستان

اسکنبیل هفت­بندی (Calligonumpolygonoides) از جمله گیاهان بوته­ای مقاوم به خشکی است. این گیاه نقش مهمی در بهبود مواد آلی و ساختار خاک، تثبیت شن و بادشکن در مناطق بیابانی سیستان و بلوچستان ایفا می­کند. در پژوهش حاضر پراکنش گیاه اسکنبیل در سه منطقه استان سیستان و بلوچستان (زهک، تهلاب و جازموریان) با استفاده از شاخص­های فاصله­ای (مربع T، هاپکینز، هولگیت، جانسون، زایمر و پیلو) و شاخص­های کوادراتی (تیلور، ایوواو، موریسیتا، K و نسبت واریانس به میانگین)ارزیابی شد.هدف ارزیابی الگوی پراکنش و انتخاب بهترین شاخص برای این ارزیابی بوده است. نمونه برداری از گیاه به روش تصادفی سیستماتیک انجام شد. بدین صورت که در هر منطقه، چهار ترانسکت 100 متری در داخل محدوده 5000 متر مربعی در نظر گرفته شد. در هر ترانسکت فاصله گیاهان نزدیک به نقاط تصادفی اندازه­گیری و شمارش گیاهان داخل قطعات نمونه انجام و محاسبه شاخص­ها صورت گرفت. نتایج نشان دادکه الگوی پراکنش اسکنبیل در سیستان و بلوچستان به صورت تصادفی است. بهترین شاخص­های کوادراتی برای تعیین الگوی پراکنش این گونه، تیلور و موریسیتا و دربین شاخص­های فاصله­ای پیلو و مربع Tارزیابی شد.نتایج کلی نشان داد که شاخص­های کوادراتی نسبت به شاخص­های فاصله­ای از دقت بیشتر و عملکرد یکسانی در ارزیابی الگوی پراکنش این گیاه برخوردار هستند.