مقایسه رویکرد متخصصان ایرانی و بین المللی به پارک های فنّاوری

تأسیس پارک‌‌های‌فنّاوری در ایران در راستای حرکت به سمت اقتصاد دانش‌محور و کاهش وابستگی به اقتصاد متکی بر نفت تعریف شد. در جهت پاسخ‌گویی به این مهم و حرکت به سمت اقتصاد دانش‌محور، پارک‌‌های‌فنّاوری شروع به فعالیت کردند. هدف از انجام این پژوهش بررسی عوامل مؤثر در اداره و پیاده‌سازی پارک‌‌های‌فنّاوری به‌عنوان ابزار سیاست فنّاوری و نوآوری در دو سر طیف عرضه و تقاضا و طراحی مدل پیاده‌سازی و اداره پارک‌‌های‌فنّاوری بر این اساس بوده است. در این مقاله نظرات شصت‌وچهار متخصص داخلی و سی‌ویک متخصص از هفده کشور با استفاده از روش تحقیق پیمایشی و دو پرسشنامه فارسی و انگلیسی، گردآوری‌شده است، در ادامه، پس از ارائه دو مدل عرضه محور و تقاضامحور جهت طراحی و اداره پارک‌های فنّاوری، به مقایسه مدل‌های استخراج‌شده ازنظر متخصصان داخلی و بین‌المللی پرداخته‌شده است. مطالعات صورت گرفته در این پژوهش منتج به ارائه چهار مدل اداره پارک‌‌های‌فنّاوری شده که هر یک جایگاه متفاوتی در نسل‌های سه‌گانه پارک‌‌های‌فنّاوری داشته و از دیدگاه سیاست فنّاوری و نوآوری نیز موقعیت‌های متفاوتی در طیف میان عرضه و تقاضا داشته‌اند، که بر این اساس می‌توان پارک‌ها با جهت‌گیری تقاضامحور را ابزارهای مؤثرتری دانست.