مقایسه دیدگاه پرستاران و زنان مبتلا به سرطان تحت شیمی درمانی در رابطه با موانع ایفای نقش مشاوره‌ای پرستاران شاغل در بخش‌های شیمی درمانی

مقدمه: بروز سرطان و درمان‌های مربوطه از جمله شیمی درمانی می‌تواند منجر به کاهش کیفیت زندگی زنان و خانواده آن‌ها شود. سطوح پایین کیفیت زندگی آن‌ها ناشی از سطوح پایین آموزشی بیمار و خانواده می‌باشد و از آنجایی که در کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها پرستاران در تماس بیشتری با زنان مبتلا به سرطان و خانواده آن‌ها هستند، می‌توانند نقش مؤثری در بهبود وضعیت بیمار و خانواده و افزایش دانش و آگاهی آن‌ها جهت مشارکت در تصمیم‌گیری درمانی و کنترل وضعیت سلامتی‌شان داشته باشند که در این زمینه یکی از مناسب‌ترین مداخلات پرستاری برای افزایش آگاهی زنان و حمایت از آن‌ها، مشاوره می‌باشد. علی‌رغم این موضوع اکثر پرستاران آمادگی لازم را جهت ایفای این نقش را ندارند. لذا هدف از این مطالعه بررسی موانع ایفای نقش مشاوره‌ای پرستاران در رابطه با زنان مبتلا به سرطان تحت شیمی درمانی می‌باشد. روش: مطالعه حاضر یک بررسی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی است که در چهار بیمارستان آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. نمونه‌های این مطالعه 42 نفر پرستار و 50 نفر از زنان مبتلا به سرطان تحت شیمی درمانی انتخاب شدند. داده‌ها از طریق تکمیل پرسشنامه مربوط به اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه مربوط به نگرش پرستاران و بیماران گردآوری شد. پس از جمع‌آوری اطلاعات، داده‌ها با نرم‌افزار SPSS v.15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در رابطه با تجزیه و تحلیل مشخصات دموگرافیک میانگین و انحراف معیار و برای بقیه داده‌های پرسشنامه، فراوانی پاسخ‌ها به هر سؤال مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که پرستاران به ترتیب نداشتن وقت کافی جهت انجام مشاوره، دسترسی ناکافی به منابع علمی به روز در زمینه سرطان و شیمی درمانی، بالا بودن استرس شغلی در بخش‌های شیمی درمانی، کمبود امکانات جهت مشاوره با بیماران را به عنوان موانع عمده در ابعاد فردی-پرستار، محیطی، مدیریتی و فردی-بیمار شناسایی کرده‌اند و بیماران هم به ترتیب نداشتن وقت کافی پرستاران جهت انجام مشاوره، عدم دسترسی آسان به بیمارستان، پیگیری نامناسب موارد مراقبتی در منزل، عدم آگاهی بیماران از نقش مشاوره‌ای پرستاران را ذکر کرده‌اند. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که توافق نظرها و اختلافاتی بین دیدگاه‌های پرستاران و بیماران در اولویت‌بندی موانع وجود دارد. بنابراین مدیران بخش درمان بایستی تلاش خود را برای حذف یا تعدیل عوامل اعلام شده از سوی دو گروه و به ویژه موارد مشترک متمرکز نمایند.