مقایسه تحلیلی پهنه بندی اقلیمی مناطق جنوبی ایران با روش کوپن- تراورتا و معیارهای آسایش گیونی

طبقه بندی اقلیمی کوپن یکی از شناخته شده ترین روش های اقلیم شناسی در جهان و روش کوپن- تراورتا یکی از ویرایش های تکمیلی آن، با اصلاحات غیر ساختاری است. در این سیستم، پهنه بندی بر اساس درجه حرارت و میزان بارش و خشکی انجام می شود. پهنه بندی اقلیمی گیونی بر اساس درجه حرارت، رطوبت نسبی و روش های ساختمانی و معیارهای آسایش حرارتی استوار است. هدف از انجام این مطالعه بررسی تفاوت نتایج حاصل از این دو نوع طبقه بندی با معیارهای سنجش متفاوت، به منظور کاهش اشتباهات در تصمیمات مبتنی بر اقلیم در ساختمان در مناطق جنوبی ایران است. منطقه مورد مطالعه در حد فاصل حاشیه شمالی خلیج فارس و دریای عمان با دامنه های جنوبی رشته کوه زاگرس قرار دارد. این اشتباهات هنگامی متصور می شود که طبقه بندی اقلیمی بر اساس یکی از ویرایش های روش کوپن، بدون توجه به معیارهای آسایش حرارتی انسان و راهکارهای ساختمانی انجام شده باشد. این مقاله با تطابق میانگین بیست ساله آمار دما و بارشِ مربوط به ایستگاه های سینوپتیک در مناطق جنوبی ایران با محدوده های اقلیمی تعیین شده در روش کوپن- تراورتا، این شهرها، بنادر و جزایر را طبقه بندی کرده است. سپس یافته ها را با پهنه بندی اقلیمی حاصل از انطباق میانگین بیست ساله آمار دما و رطوبت نسبی این ایستگا هها بر جدول زیست اقلیمی ساختمانی گیونی و با توجه به محدوده شاخص های آسایش حرارتی تعیین شده در این جدول مقایسه می کند. نتایج نشان می دهد، با به کارگیری روش کوپن تراورتا، دو گروه اصلی اقلیمی شامل حاره ای با تابستا نهای خشک و نیمه حاره ای با تابستان های خشک با پنج زیرگروه و از طریق روش گیونی نیز دو گروه اقلیمی اصلی در منطقه جنوبی ایران قابل تشخیص است. این نتایج نشان می دهد، روش کوپن- تراورتا زیرگروه های دقیق تر و ریزتری را در این منطقه تعیین می کند. دسته بندی های کلی در دو روش به غیر از ایستگاه بندر بوشهر در سایر ایستگاه های این منطقه نتایج یکسانی را نشان می دهند.