مقایسه تاثیر تمرینات تای چی و پیلاتس بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد مبتلا به پارکینسون

مقدمه: بیماری پارکینسون، یک بیماری شایع در سالمندی است که با عواقب غیرحرکتی و حرکتی فراوانی، نظیر کاهش تعادل، همراه است. هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر تمرینات پیلاتس و تای چی بر تعادل ایستا و پویا در سالمندان مرد مبتلا به پارکینسون بود.   روش: مطالعه حاضر به شیوۀ میدانی و به صورت پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه تمرین و یک گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش را 106 مرد مبتلا به پارکینسون تشکیل می داد. برای انتخاب نمونه تحقیق، به شیوه هدفمند به صورت در دسترس ۴۵ نفر (با میانگین سنی 29/7 ± 72/64) انتخاب گردیده و به دو گروه تمرین تای چی و پیلاتس و یک گروه کنترل تقسیم شدند. ابزار و وسایل گردآوری داده ها عبارت بود از ترازو، کرنومتر، دستگاه تعادل سنج برای تست تعادل، پرسشنامۀ مقیاس تعادل برگ (BBS)، پرسشنامۀ ناتوانی جسمانی توسعه یافته کروتز برای سنجش نمرۀ ناتوانی جسمانی (EDSS) و پرسشنامه سلامت PAR-Q بود. هر سه گروه آزمون های تعادل ایستا و پویا، گرفته شد. گروه های تمرین به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 1ساعت به تمرین پرداختند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۱ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که انجام هر دو نوع تمرین تای چی و پیلاتس باعث بهبود تعادل افراد پارکینسونی می شود (001/0=p). به طوری که در گروه تمرین تای چی تعادل ایستا از 64/10 به 16/15 افزایش و میزان خطای تعادل پویا از 89/6 به 10/5 کاهش یافت. در گروه پیلاتس تعادل ایستا از 93/10 به 13/23 افزایش و میزان خطای تعادل پویا از 39/7 به 16/5 کاهش یافت. همچنین بین تاثیر تمرینات تای چی با تمرین پیلاتس بر تعادل پویای سالمندان پارکینسونی تفاوت معنی داری وجود ندارد (980/0=p) ولی بر تعادل ایستا تفاوت وجود داشت (001/0= p). به طوری که تاثیر تمرینات پیلاتس بیشتر بود.  نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش پیشنهاد می شود که هم تمرینات سنتی تای چی و هم تمرینات پیلاتس بر بهبود تعادل اثر مثبتی دارد. ولی با توجه به تاثیر بیشتر تمرینات پیلاتس، از این شیوه تمرینی جدید برای بهبود تعادل و نهایتا افزایش کیفیت زندگی سالمندان دچار پارکینسون استفاده شود.