مقایسه تاثیر تغذیه لوله ای به دو روش بولوس و انفوزیون مداوم بر میزان حجم باقیمانده معده و بروز اسهال در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه

زمینه و هدف: حمایت تغذیه ای مناسب یکی از مهمترین جنبه های مراقبت از بیماران بستری در بخش‌های ویژه می‌باشد. هر چند مطالعات متعددی در زمینه انتخاب روش مناسب تغذیه ای در این بیماران صورت گرفته است، اما در این خصوص توافق نظر وجود ندارد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تأثیر تغذیه لوله‌ای به دو روش بولوس و انفوزیون مداوم بر میزان حجم باقیمانده معده و بروز اسهال در بیماران بستری در بخش‌های مراقبت ویژه بود.   مواد و روش‌ها: کارآزمایی بالینی حاضر در سال 1392 بر روی بیماران بستری در بخش‌های مراقبت ویژه مرکز آموزشی درمانی الزهرا (س) شهر اصفهان انجام شد. 50 بیمار به روش نمونه‌گیری آسان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 25 نفری مداخله و کنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله تغذیه از طریق پمپ انفوزیون و در گروه کنترل، تغذیه به روش معمول بولوس صورت گرفت. حجم باقیمانده معده و بروز اسهال هر 4 ساعت به مدت چهار روز مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از فهرست وارسی جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون تی‌مستقل، آزمون دقیق فیشر و آنالیز واریانس اندازه های مکرر تحت نرم افزار 18SPSS تجزیه و تحلیل شدند.  یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد که میانگین حجم باقیمانده معده در روز سوم در گروه کنترل بیشتر از گروه مداخله بود(0/04=P). همچنین در گروه مداخله میانگین حجم باقیمانده معده در زمان‌های مختلف، تفاوت معنی‌داری نداشت، اما در گروه کنترل میانگین این حجم بین زمان‌های مختلف به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کرده بود(0/04=P). آزمون دقیق فیشر تفاوت معنی‌داری در دفعات بروز اسهال در دو گروه نشان نداد.  نتیجه‌گیری: در روش تغذیه حمایتی بصورت انفوزیون مداوم، حجم باقیمانده معده افزایش نیافته و سرعت تخلیه معده کم نشده بود. لذا از این روش می‌توان به عنوان یک روش تغذیه حمایتی مناسب در بخش‌های ویژه استفاد کرد.