مقایسه تأثیر 8 هفته تمرین اینتروال شدید و ترکیبی قدرتی- استقامتی بر سطوح سرمی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئین (SPARC) و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع 2

مقدمه: روش­های گوناگونی از فعالیت بدنی به‌طور گسترده برای کنترل دیابت پیشنهاد شده­اند. هدف از این پژوهش تعیین تأثیر 8 هفته تمرین اینتروال شدید و ترکیبی قدرتی- استقامتی بر سطوح سرمی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئین (SPARC) و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو است. مواد و روش­ها: در این تحقیق نیمه تجربی 42 نفر زن دیابتی دارای اضافه­وزن با دامنه سنی 60-45 سال و قند خون ناشتای بیشتر از  126 میلی‌گرم در دسی لیتر به‌طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند و به مدت 8 هفته تمرین کردند. گروه تناوبی شدید سه جلسه در هفته 10-4 تکرار آزمون وینگیت 30 ثانیه­ای بر روی ارگومتر با تلاش حداکثر، و گروه ترکیبی سه جلسه در هفته تمرین هوازی با 60% حداکثر ضربان قلب و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70% یک تکرار بیشینه انجام دادند. گروه کنترل هیچ‌ فعالیت منظمی نداشتند. SPARC زنان 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از اتمام دوره تمرینی اندازه­گیری شد. برای تحلیل داده­ها از آزمون­های t وابسته و کوواریانس استفاده گردید. یافته‌ها: تغییرات میزان SPARC سرمی به دنبال هیچ‌ یک از گروه­های تناوبی شدید (54/0p=)، ترکیبی (92/0p=) و کنترل (52/0p=) تغییر معنی­داری نداشت. نتایج مقایسه بین گروهی تفاوت معنی­داری بین گروه­­های تمرینی نشان نداد (537/0p=). نتیجه ­گیری: دو شیوه تمرینی، تأثیر یکسانی بر شاخص­های مرتبط با مقاومت به انسولین داشتند. این دو روش تمرین، در بهبود SPARC نیز به یک اندازه مؤثر بودند. لذا استفاده از تمرینات تناوبی شدید و تمرینات ترکیبی می­تواند در بهبود مقاومت به انسولین به یک اندازه مؤثر باشد و می­توان از آن­ها به جای هم برای بهبود حال افراد مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده کرد.