مقایسه استحکام خمشی دو روش لحیم‏کاری معمولی و Cast to در پروتزهای ثابت با استفاده از فلزات بیس

مقدمه: تحقیقات در زمینه لحیم‏کاری معمولی آلیاژهای بیس نشان می‏دهد که لحیم‏کاری این نوع آلیاژها غیرقابل پیش بینی است و از حساسیت تکنیکی بسیار بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه بررسی روش Cast to (کستینگ برای بار دوم) و مقایسه استحکام خمشی آن با روش لحیم‏کاری معمولی بود. مواد و روش‏ها: در این مطالعه آزمایشگاهی تجربی، تعداد 30 نمونه الگوی فلزی استوانه ای به طول 60 میلیمتر و قطر 3 میلیمتر از آلیاژ بیس Super cast تهیه شد. هر نمونه توسط دیسک کروم- کبالت به دو قطعه مساوی 30 میلیمتری تقسیم شد. سپس نمونه‏ها به دو گروه 30 تایی تقسیم شدند. در گروه اول، نمونه‏ها بر روی ایندکس گچی با فاصله 3/0 میلیمتر (به اندازه ضخامت یک کارت ویزیت) قرار گرفتند. سپس این فاصله با آکریل دورالی پر شد و عمل لحیم‏کاری روی این15 نمونه انجام گردید. در گروه دوم، بعد از ایجاد آندرکات مناسب در انتهای هر قطعه، نمونه‏ها توسط آکریل دورالی به هم وصل شدند. به مرکز هر نمونه، اسپرویی با گیج 10 و طول 12 میلیمتر وصل شد و نمونه‏ها مجدداً تحت عمل سیلندرگذاری و ریخته گری با آلیاژ Super cast قرار گرفتند. تست خمش سه نقطه ای توسط دستگاه اینسترون Zwick صورت گرفت و داده‏ها توسط آزمون کای دو و t آنالیز شدند. یافته‏ها: مقایسه استحکام خمشی دو روش لحیم‏کاری معمولی و روش Cast to نشان داد که استحکام خمشی روش Cast to اختلاف آماری معنی‏داری با روش لحیم‏کاری معمولی ندارد. بررسی پراکندگی مقادیر استحکام خمشی در هر دو گروه انجام شد و نشان داد که پراکندگی مقادیر تست استحکام خمشی در گروه لحیم‏کاری معمولی بر اساس ضریب تغییرات 5/1 برابر گروه Cast to بود. نتیجه گیری: در این مطالعه،بر اساس یافته‏ها مشخص شد که استحکام خمشی روش Cast to در آلیاژهای بیس قابل مقایسه با روش مرسوم لحیم‏کاری می‏باشد و نتایج حاصل از روش Cast to نسبت به روش مرسوم لحیم‏کاری قابل پیش بینی تر است.