مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات اصلاحی، بازآموزی پوسچر و برنامه ترکیبی بر گودی کمر افزایش یافته زنان جوان

مقدمه و اهداف هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات اصلاحی، بازآموزی پوسچر و تلفیق آن‌ها در میزان عارضه گودی کمر‌ افزایش­یافته زنان جوان می‌باشد. مواد و روش ­ها پژوهش حاضر از نوع نیمه ­تجربی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون و پیگیری دوماهه بود.آزمودنی­های این مطالعه شامل ۵۵ دانشجوی زن ۱۸ تا ۲۵ ساله مبتلا به گودی کمر افزایش­یافته بودند که زاویه مساوی و یا بزرگتر از ۵۴ درجه در آنها مشاهده می‌شد، به صورت تصادفی در قالب چهار گروه (تمرین، بازآموزی پوسچر، ترکیب تمرین و بازآموزی پوسچر و کنترل) تقسیم شدند. گروه­های تمرین و ترکیبی به مدت هشت هفته و هفته­ای سه جلسه در برنامه تمرین­های اصلاحی شرکت کردند و گروه­های بازآموزی پوسچر و ترکیبی دو جلسه در هفته به مدت هشت هفته تحت آموزش رعایت پوسچر صحیح قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل فعالیت­های عادی خود را ادامه دادند. درجه گودی کمر هر فرد توسط خط­کش منعطف قبل و بعد از انجام هشت هفته مداخله و سپس بعد از دو ماه پیگیری اندازه‌گیری شد. کلیه آزمون‌های آماری در سطح معنی‌داری ۰۵/۰>p انجام گردید. یافته­ ها نتایج آزمون آنالیز واریانس تکرار شونده حاکی از تفاوت معنی‌دار پیش­آزمون و پس­آزمون در سه گروه تمرین، آموزش و ترکیبی در کاهش میزان گودی کمر افزایش­یافته بود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که پس‌آزمون و پیگیری گروه­های تمرین، بازآموزی پوسچر و ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل، در میزان گودی کمر با پیش­آزمون اختلاف معنی‌داری در جهت بهبود عارضه داشتند. ماندگاری اثر تمرین، بازآموزی پوسچر و برنامه ترکیبی نشان داد هر سه نوع برنامه بر گودی کمری افزایش­یافته تأثیر کاهنده داشته، ولی تفاوت معنی­داری با یکدیگر نداشته­اند. نتیجه ­گیری با در نظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر می‌توان بیان کرد که به کار بردن برنامه تمرینات اصلاحی، ترکیبی و بازآموزی پوسچر احتمالا در بهبود گودی کمر افزایش­یافته موثر بوده، اما تأثیر برنامه تمرینات اصلاحی بیش از سایر مداخلات بود. پیشنهاد می‌شود افرادی که دارای این عارضه می‌باشند، با توجه به فراخور شرایط از این پروتکل­های تمرینی و همچنین آموزش وضعیت بدنی صحیح جهت اصلاح این عارضه استفاده کنند.