مقایسه اثر زیادی آهن و کاربرد سیلیکون بر فلورسانس کلروفیل بخش هوایی و تغییرات تکوینی ریشه دانه‌رست‌های گیاه برنج

افزایش اسیدیته در شرایط کشت غرقابی زمین‌های برنج، سبب بالارفتن حلالیت و جذب سیلیکون و آهن می‌شود. این پژوهش با هدف مقایسه اثرات کاربرد سیلیکون (5/1 میلی‌مولار به صورت سیلیکات سدیم) و آهن اضافی (150 میلی‌گرم در لیتر به صورت Fe-EDTA) بر تغییرات صفات فیزیولوژیکی گیاه برنج انجام شد. بعد از 7 روز در گیاهان تیمار شده با 5/1 میلی‌مولار سیلیکون، حداقل و حداکثر میزان فلورسانس کلروفیل a در شرایط تاریکی، فلورسانس متغیر و خاموشی غیر فتوشیمیایی فتوسیستمII به ترتیب 27، 20، 19 و 8 درصد افزایش یافت، اما در دانه‌رست‌های برنج تیمارشده با آهن 150 میلی‌گرم در لیتر کاربرد سیلیکون باعث کاهش 23 درصدی حداکثر فلورسانس کلروفیل a در شرایط نوری و افزایش حدود 55 درصدی خاموشی غیر فتوشیمیایی فتوسیستمII شد. در گیاهان تیمار شده با سیلیکون نسبت به گیاهان شاهد، مقدار سیلیکون ریشه و بخش هوایی، آهن ریشه و بخش هوایی و کلسیم بخش هوایی به ترتیب 14، 20، 88، 33 و 8 درصد افزایش و مقدار کلسیم ریشه 11 درصد کاهش یافت. در برش عرضی نوک ریشه گیاهان تیمار شده با آهن اضافی نیز نسبت مساحت پوست به پروتوزایلم افزایش معنی‌داری نشان داد. سیلیکون با افزایش ظرفیت فتوسنتزی و بهبود درصد آب نسبی سبب تحریک بیشتر رشد گیاهان شد، در حالی که زیادی آهن با کاهش عملکرد کوآنتومی و کاهش موازنه آب و افزایش ترکیبات دیواره‌ای در مناطق جوان‌تر ریشه مقدار رشد گیاهان را کاهش داد. کاربرد سیلیکون در کاهش میزان انباشتگی آهن در گیاهان اثری نداشت و نتوانست اثرات سمیت آهن در کاهش رشد را تخفیف دهد.