مقایسه اثر بیوایمپلنت استخوانی زنوژن و گرانول کلسیم فسفات در التیام نقیصه تجربی ایجاد شده در استخوان فمور خرگوش

بازسازی و ترمیم استخوان از دست رفته، خواه ناشی از علل فیزیولوژیک و خواه به سبب عوامل پاتولوژیک یکی از انگیزه­های جراحان از زمان­های دور بوده است. خاصیت القای استخوان سازی استخوان دکلسیفیه شده ناشی از فاکتورهای رشد موجود در آن است. هدفاز انجاماینمطالعهمقایسههیستوپاتولوژیاثرپیونداستخوانیدکلسیفیهخشک شدهزنوژن و گرانول کلسیم فسفات در التیام نقیصه ایجاد شده در استخوان فمور خرگوش می­باشد. این مطالعه تجربی آزمایشگاهی روی 15 سر خرگوش سفید نیوزلندی انجام شد. خرگوش­ها به صورت تصادفی به 3 گروه (تیمارها و شاهد) تقسیم شدند. پس از القای بیهوشی عمومی با استفاده از مته دندانپزشکی دو سوراخ به قطر 2 میلی­متر در عرض استخوان فمور تا رسیدن به کانال مدولاری ایجاد شد. در گروه شاهد محل نقیصه به صورت خالی رها شد و در گروه دوم استخوان دکلسیفیه شده قرار داده شد و در گروه سوم گرانول کلسیم فسفات در محل نقیصه قرار داده شد. 45 روز پس از جراحی، خرگوش­ها آسان­کشی شده و مقاطع هیستوپاتولوژیک از محل نقیصه ایجاد شده تهیه و رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین انجام گردید و مورد ارزیابی هیستوپاتولوژی و هیستومورفومتری قرار گرفت. در گروه شاهد محل نقیصه توسط استخوان نابالغ به همراه فضاهایی از مغز استخوان پر شده بود و استخوان­سازی ضعیفی در محل نقیصه قابل مشاهده بود. در گروه­ آزمایش گرانول کلسیم فسفات، مقادیر فراوانی از ترابکول­های استخوانی جوان شکل گرفته بود که به صورت سازمان یافته به نظر می­رسید. نتایج ارزیابی هیستومورفومتری نشان داد که گرانول کلسیم فسفات دارای تاثیر معنی­داری در التیام استخوان نسبت به گروه استخوان دکلسیفیه و گروه شاهد می­باشد.