مقایسه اثربخشی تزریق موضعی متیل پردنیزولون و لیدوکائین همراه و بدون آتل با آتل گیری تنها در درمان تنوسینویت دکورون

    زمینه: ابتلا به تنوسینویت دکورون در اثر فعالیت ­ های تکراری و روزمره، سبب مراجعه زیاد به درمانگاه ارتوپدی و در نهایت افزایش هزینه­های درمانی و اتلاف وقت بیماران می­شود.   هدف : مطالعه به منظور مقایسه اثربخشی تزریق موضعی متیل پردنیزولون و لیدوکائین همراه و بدون آتل با آتل­گیری تنها (بدون تزریق دارو) در درمان تنوسینویت دکورون انجام شد   مواد و روش­ها: در این کارآزمایی بالینی 108 بیمار مبتلا به تنوسینویت دکورون مراجعه­کننده به درمانگاه ارتوپدی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهرکُرد در سال 1389 انتخاب و به صورت تصادفی ساده به سه گروه تقسیم شدند. مداخله درمانی در گروه اول تزریق 1 میلی­لیتر لیدوکائین %1 و 40 میلی­گرم پردنیزولون همراه با آتل­گیری، در گروه دوم تزریق 1 میلی­لیتر لیدوکائین %1 همراه با 40 میلی­گرم پردنیزولون و در گروه سوم درمان با آتل­گیری تنها (بدون تزریق دارو) و پی­گیری به مدت سه هفته در هر گروه بود. اطلاعات با استفاده از ابزار دیداری (visual analogue scale) جمع­آوری و داده­ها با آزمون­های آماری کای دو، تی مستقل و ANOVA تحلیل شدند.   یافته­ها: روند تغییرات میانگین شدت درد در سه هفته مجزا در گروه­های درمانی مختلف بیان­گر آن بود که کاهش میانگین شدت در گروه درمان تزریقی موضعی همراه با آتل­گیری مفصل نسبت به سایر درمان­ها تفاوت معنی­دار آماری داشت (01/0= P ).   نتیجه­گیری: به نظر می­رسد تزریق موضعی متیل پردنیزولون و لیدوکائین همراه با تثبیت مفصل، در درمان تنوسینویت دکورون نسبت به سایر روش­های درمانی مؤثرتر است.