مقایسة نگرش نسبت به خودکشی و پیش‌گیری از آن در دانشجویان پزشکی قبل و بعد از دورة کارآموزی

زمینه و هدف: نگرش در زمینة خودکشی و پیش­گیری از آن در نحوة ارتباط پزشک با بیمار تأثیر به­سزایی دارد. هدف این پژوهش مقایسة نگرش نسبت به خودکشی، قبل و بعد از دورة کارآموزی در دانشجویان پزشکی، بود. روش بررسی: در این تحقیق 94 دانشجوی رشتة پزشکی دانشگاه علوم پزشکی  اهواز که 44 نفر قبل و 50 نفر بعد از اتمام دورة کارآموزی، با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. برای ارزیابی نگرش افراد نسبت به خودکشی از پرسش­نامة ATTS استفاده شد. گویه­های این پرسش­نامه: نگرش، باور فرد نسبت به خودکشی و پیش­گیری از خودکشی را نشان می­دهد. همچنین این مقیاس شامل شش مؤلفة: آسان­گیری، قابلیت پیش­گیری، غیرقابل فهم بودن، اجتناب از صحبت کردن، غیرقابل پیش­بینی بودن و تنهایی و التماس می­باشد. یافته­ها: دانشجویان رشتة پزشکی که دورة کارآموزی را گذرانده بودند در مقایسه با دانشجویانی که این دوره را نگذرانده بودند در مؤلفه­های آسان­گیری، و قابلیت پیش­گیری تفاوت معناداری دارند، اما در مؤلفه­های غیرقابل فهم بودن، اجتناب از صحبت کردن، غیر قابل پیش­بینی بودن و تنهایی و التماس تفاوت معنا­دار نشد. با بررسی تک­تک سؤالات مشخص شد که دانشجویان در اکثر پرسش­ها تفاوت معناداری با یک­دیگر نداشتند. تنها در 8 سؤال تفاوت معنادار شد. نتیجه­گیری: دیدگاه کل دانشجویان نسبت به پیش­گیری از خودکشی و برقراری روابط با بیماران دارای افکار خودکشی مثبت است. دیدگاه دانشجویانی که این دوره را گذرانده بودند، نسبت به گروه دیگر منفی­تر است. بنابراین ممکن است این آموزش در نگرش دانشجویانی که دورة کارآموزی را گذرانده­اند، تأثیر مثبتی نداشته است.