مقایسة اثر افزودن الانزاپین در مقابل پرفنازین بر درمان نگهدارندة بیماران دو قطبی نوع یک

زمینه و هدف: اختلال دو قطبی از شایع­ترین اختلالات روان­پزشکی است. میزان شیوع آن در کل جمعیت، یک درصد می­باشد. این اختلال به­طور شایع در دوران جوانی شروع می­شود. 25 تا 50 درصد بیماران حداقل یک بار برای خودکشی تلاش جدی کرده­اند. با توجه به لزوم درمان نگه­دارنده و کاهش هزینه­ها برای بیمار، این مطالعه به مقایسة اثر داروی پرفنازین در مقابل الانزاپین در درمان نگه­دارنده بیماران می­پردازد. روش بررسی: این مطالعه از نوع مداخله­ای می­باشد که روی 40 نفر از بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک 16 تا 50 سال که بر روی درمان نگه­دارنده بودند، به­مدت 6 هفته انجام شد. این بیماران در سال 1389 به درمانگاه اعصاب و روان بیمارستان گلستان اهواز مراجعه کرده بودند. شدت علایم با استفاده از معیار نمره­دهی مانیای یانگ در بدو ورود و هفته­های 3 و6 مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. داده­ها توسط نرم­افزار SPSS  تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ها: در هر دو گروه پرفنازین و الانزاپین علایم در انتهای مطالعه نسبت به ابتدای مطالعه تفاوت معنادار داشته است (000/0P= برای الانزاپین و001/0 P= برای پرفنازین). میزان بهبودی بین دو گروه تفاوت معناداری نداشته است. نتیجه­گیری: میزان بهبودی بین دو گروه تفاوت معناداری نداشته است. که در تفسیر آن می­توان به دورة کوتاه مطالعه و نمونة کم و استفاده از آنتی­سایکوز در کنار تثبیت­کنندة خلق اشاره کرد.