مقایسة آثار دو تواتر تمرین هوازی هم‌حجم و بی‌تمرینی متعاقب با آن بر ترکیب ‌بدن، کنترل متابولیکی و سطوح هورمون‌های رزیستین و آدیپونکتین در زنان

  هدف از پژوهش حاضر مقایسة اثر دو فرکانس تمرین هوازی هم‌حجم و بی‌تمرینی متعاقب با آن بر سطوح هورمون‌های رزیستین و آدیپونکتین، هموگلوبین گلیکولزیله، مقاومت به انسولین و ترکیب ‌بدن زنان چاق دیابتی نوع دو بود. بدین‌منظور 36 زن چاق دیابتی نوع دو به‌صورت تصادفی به سه گروه مساوی 12 نفره (یک=تمرین با تواتر کم، دو=تمرین با تواتر بالا و سه=کنترل) تقسیم شدند. گروه یک و دو به مدت 8 هفته (یک=3 جلسه و دو= 6 جلسه در هفته، با حجم یکسان) تمرین هوازی با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. نمونه‌گیری‌های خونی، متغیرهای آنتروپومتری و عملکردی در سه مرحلة پیش‌آزمون، 48 ساعت بعد و دو هفته پس از آخرین جلسة تمرینی سنجش شدند. از آزمون تی ‌همبسته برای مقایسة درون‌گروهی و برای بررسی اختلاف‌های بین‌گروهی از آزمون آنکوا استفاده شد. نتایج درون‌گروهی نشان داد پس از گذشت 8 هفته مداخلة ورزشی متغیرهای وزن، چربی بدن، شاخص تودة بدنی، آدیپونکتین، گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه یک و رزیستین، انسولین، مقاومت به انسولین و اکسیژن ‌مصرفی بیشینه در هر دو گروه تجربی کاهش معنا‌داری داشتند (05/0P<). همچنین نتایج آزمون آنکوا نشان‌دهندة اختلاف معنا‌دار بین گروه‌های مورد مطالعه در تمامی متغیرهای تحقیق در مرحلة پس‌آزمون (05/0P<) و در چربی بدنی، شاخص تودة بدنی، آدیپونکتین و مقاومت به انسولین در مرحلة ماندگاری بود (05/0P<). با توجه به نتایج تحقیق حاضر تمرین با مدت زمان طولانی‌تر نسبت به تکرار بیشتر تمرینات کوتاه‌مدت فیزیکی می‌تواند موجب کنترل بهتر بیماری دیابت نوع دو به‌ویژه در افراد چاق شود.