مشروطه در حوزۀ زاگرس غربی؛ مطالعۀ ایلات لک و لر

این مقاله در پی پاسخ به این پرسش است که چرا استبداد که در آغاز انگیزۀ اصلی همراهی بیشتر شهرهای ایران با مشروطه بود، در زاگرس غربی عامل اصلی همگامی با آن نشد. به عبارتی، چرا سران منطقه از شکل اصلی حکومت نوپای مشروطه استقبال نکردند؟ از حوادث مهم سیاسی ایران در قرن اخیر، جریان مشروطه‌خواهی ایرانیان بود که واکنش یکدستی از سوی اشخاص، گروه‌ها و طبقات اجتماعی نسبت به آن صورت نگرفت. در اینجا به‌طور خاص حوزۀ جغرافیایی زاگرس غربی یا منطقۀ سیمره شامل پیشکوه و پشتکوه (محل اصلی زندگی ایلات  لک و لر) موضوع پژوهش قرار گرفته است. دراین بررسی از دو گفتمان والی‌نشینی(گفتمان کوچ‌نشینان) و گفتمان مشروطیت (گفتمان شهرنشینان) بهره گرفته شده است. پژوهش‌ها نشان داده است، ایلات سیمره از گفتمان مشروطه‌خواهی (جز درمواقع خاص) استقبال نکرده‌اند. این موضوع به نفوذ تاریخی گفتمانی برمی‌گشت که عناصر آن عمدتاٌ بر پایۀ شاه‌پرستی، مرزنشینی و تمرکزگریزی شکل می‌گرفت؛ بنابراین گفتمان مشروطیت که مبتنی بر روح شهرنشینی و تمرکزگرایی و تمامیت‌خواهی بود، نمی‌توانست با پذیرش چندانی روبرو شود.