مروری بر روش های مدلسازی برخورد ساختمان های مجاور با یکدیگر و راهکارهای کاهش پاسخ ناشی از ضربه در آنها

به هنگام زلزله در ساختمان‌هایی که فاقد درز انقطاع مناسب با ساختمان مجاور خود می‌باشند پدیده ضربه زدن ساختمان‌ها به یکدیگر می‌تواند سبب خسارات سازهای قابل توجهی در آنها گردد. بعد از وقوع زلزله‌های مهمی همچون مکزیکوسیتی (1985) و لوماپریتا (1989 ) و مشاهدهی خسارات بوجود آمده در ساختمان‌ها در اثر برخورد آنها با یکدیگر، این پدیده مورد توجه محققین قرار گرفت. در مقاله حاضر با مرور روش‌های تحلیلی مختلفی که برای مدل‌سازی پدیده ضربه وجود دارند، از بین مدل‌های الاستیک خطی، ویسکوالاستیک خطی، ویسکوالاستیک خطی اصلاح شده، الاستیک غیرخطی هرتز، هرتز–  دمپ غیرخطی و ویسکوالاستیک غیرخطی، مدل ویسکوالاستیک غیرخطی به عنوان مدلی مناسب برای این منظور شناسایی شده است. در ادامه مقاله راهکارهای مختلف برای کاهش آثار ضربه در ساختمان‌های برخورد کننده با یکدیگر، مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس تحلیل‌های انجام شده در این تحقیق، در مواردی که درز انقطاع لازم بین ساختمان‌ها اجرا نشده باشد یکی از مناسب‌ترین روش‌ها جهت کاهش آثار ضربه در ساختمانهای مجاور، تقویت ساختمانها می‌باشد. این امر می‌تواند با استفاده از افزایش سختی موثر جانبی ساختمان‌ها و یا استفاده از ابزارهای مستهلک کننده انرژی به منظور افزایش میرایی موثر سازه و استهلاک بیشتر پاسخ دینامیکی ناشی از ضربه محقق گردد.