مبانی نقد و بازاندیشی جامعه‌شناسی‌سیاسی در اندیشه ژاک رانسیر (امر اجتماعی در عصر پساجهانی شدن)

این نوشتار بر آن است تا زاویه‌ای از معنای متحول امر اجتماعی و اندرکنش آن با امر سیاسی را در دهه­های متاخر، با تبیین مبانی نقد و بازاندیشی ژاک رانسیر نسبت به جامعه‌شناسی‌سیاسی مورد واکاوی قرار بدهد. پرسش‌کانونی نوشتار این است که جامعه‌شناسی‌(سیاسی) در تفکر انتقادی رانسیر چگونه و بر مبنای چه نشانگان، مبانی، مقوله­ها و مولفه‌هایی مفصل‌بندی شده و چگونه در پی تحلیل و بازنمایی امر واقع است؟ در پاسخ، این فرضیه مقدماتی مطرح می‌گردد که جامعه‌شناسی (سیاسی) در اندیشه رانسیر در سایه فهم خاص از مفهوم ضدجامعه‌شناسی، برپایه طرح و بازخوانی انگاره‌هایی مانند رهایی، دموکراسی، پولیس، سیاست، کهن‌سیاست، زیبایی‌شناسی‌سیاسی، سوژه‌سازی سیاسی، امر محسوس و... و در دیالکتیک و اندرکنش عموما سلبی با نظریه‌پردازانی همچون بوردیو، در راستای ساخت‌بندی و بازاندیشی امر اجتماعی مفصل‌بندی‌می‌شود. این فهم از جامعه‌شناسی‌سیاسی به‌دنبال گذار از معانی و خوانش‌های متعارف این علم (سنتی، مدرن و حتی پسامدرن) و دادن عمق فلسفی و کنش‌گرانه بیشتر به آن است. این سنت نوپدید، که به‌‌وسیله کسانی همچون رانسیر نمایندگی می‌شوند می‌کوشد معنای امر اجتماعی در عصر پساجهانی‌شدن را صورت‌بندی‌مجدد نماید.