ماندگارى در درمان‌هاى نگهدارنده، ویژگى‌هاى مراکز درمانى

به جرأت مى توان این ادعا را مطرح کرد که امروزه درمان‌هاى نگهدارنده با داروهاى اگونیست، نقش به سزایى در درمان وابستگى به مواد پیدا کرده‌اند. پروتکل‌هاى درمانى مؤثّرى در زمینه‌ى درمان‌هاى نگهدارنده مطرح شده‌اند که اثرات بارزى در بهبود مراجعین وابسته به مواد داشته‌اند. نکته‌ى به ظاهر ساده ولى بسیار تأمّل برانگیز آن است که درمان هاى مزبور به شرطى مؤثّر خواهند بود که بیمار براى مدت مشخصى در درمان شرکت کند. به عبارت دیگر،  ماندگارى در درمان (Treatment Retention)، از مهم ترین فاکتورهاى اثربخشى درمان است. مطالعات نشان مى‌دهد بیمارانى که کم تر از نود روز تحت درمان قرار مى‌گیرند، از نظر میزان عود، هیچ تفاوتى با بیمارانى که اصلاً وارد درمان نشده‌اند، ندارند. این مطالعات ثابت کرده‌اند که حداقل یک سال ماندگارى در درمان، نتایج بهترى خواهد داشت. (برخى‌ یافته‌ها این میزان را یک تا دو سال نشان داده اند.)