لرزه‌زمین‌ساخت و برآورد خطر زمین‌لرزه در شمال کرمان ( به روش کیکو و سلوول ۱۹۹۲ ).

در جنوب ایران مرکزی سامانه‌های گسلی کوهبنان، از مهم‌ترین گسل‌های فعال و لرزه‌زا می‌باشد که با طولی نزدیک به 200 کیلومتر دارای سابقه لرزه‌زایی تاریخی تاکنون است. کانون‌های فعالیت‌های لرزه‌ای این گسل اغلب در نزدیکی این پهنه و یا برروی شاخه‌های فرعی و متصل به آن واقع شده‌اند. شناسایی قطعات گسیخته شده و قطعاتی که تاکنون دچار گسیختگی نشده‌اند، می‌تواند راهگشایی برای شناسایی مناطقی گردد که دارای پتانسیل بیشتر برای ایجاد زلزله هستند. برای این منظور از شواهد صحرایی و کتابخانه‌ای استفاده گردید. با توجه به توزیع مکانی- زمانی زلزله‌های تاریخی و دستگاهی مخرب منطقه مورد مطالعه می‌توان به این نتیجه رسید که اغلب زلزله‌ها در قسمت های انتهایی گسل‌های فرعی و در جائی‌که این گسل ها شاخه‌شاخه و دچار خمیدگی و یا انشعاب شده‌اند، قرار دارند. زلزله‌های حادث شده در منطقه اغلب با نبود زلزله‌های با بزرگای 5/6 ریشتر شناخته می‌شوند و نکته جالب این‌که در بازه زمانی حدود 160 سال (تاریخ ثبت زلزله‌ها) در طول گسل‌های فعال منطقه و به‌خصوص گسل کوهبنان، کمتر منطقه‌ای بوده که دچار گسیختگی مجدد یا متوالی شده باشد و یا رومرکز چند زلزله باشد. جهت براورد خطر زمینلرزه از روش کیکو و سلوول ۱۹۹۲ استفاده گردید که نشان داد خطر زمینلرزه و نرخ لرزه خیزی در منطقه زرند از بقیه مناطق بیشتر بوده و زمینلرزه ها از بزرگای بیشتر و دوره بازگشت کمتری برخوردارند. با توجه به نتایج به دست آمده برای زلزله های بالاتر از ۷ نتایج را باید با احتیاط به کار برد.