قلمروگستری جنوب خاوری ایران در مناسبات پساتحریم با تأکید بر بندر چابهار

قلمرو، بنیادی‌ترین دانش واژه جغرافیای سیاسی است که کارکرد آن تابع بایسته‌های زمانی و مکانی در قالب متغیرهای اقتصادی، نظامی، سیاسی، فرهنگی و فناوری برشماری می‌شود. از این رو متن پیش روی، بر گسترش قلمرو اثرگذاری جنوب شرق ایران در مناسبات جهانی به ویژه در دوران پساتحریم متمرکز است. مقاله حاضر بر این فرضیه استوار است که جنوب خاوری ایران به ویژه بندر چابهار توانش هایی در حوزه ترابری و بندرگاهی دارد که در صورت سرمایه گذاری و تقویت زیرساخت‌ها به کارکرد آن مقیاسی جهانی خواهد بخشید. داده‌های مورد نیاز به روش کتابخانه‌ای گرداوری و روش شناسی حاکم بر آن سرشتی توصیفی- تحلیلی دارد. نتیجه پژوهش نشان داد که نیاز فزاینده هند و چین توجه آن‌ها را به حضور در مکان‌های راهبردی جهان برانگیخته است که در این میان بندر چابهار در این مناسبات ژئواکونومیک، وزن ژئوپلیتیک ویژه‌ای یافته به گونه‌ای که این بندر در کانون توجه کشورهای هند، چین و افغانستان قرار گرفته و انتقال انرژی کشورمان به چین و پاکستان از جنوب شرق کشور رقابت این دو کشور را در قالب سرمایه گذاری و سفر متعدد هیأت‌های دیپلماتیک هندی، افغانی و چینی را به ایران در پی داشته است که در آینده نزدیک نیز افزایش خواهد یافت.