فعالیت جهادی زنان در سنت علوی(شاخص ها و اشخاص)

چکیده زنان به مثابه نیمی از پیکره اجتماع انسانی، می توانند با عطف توجه به ظرفیت ها و ظرافت های وجودی ای که دارند، در جامعه انسانی تأثیرگذار باشند و به تناسب توانائی های خویش، همپای مردان در فعالیت های اجتماعی سهیم گردند. این رویکرد مبنی بر یک پیش فرض است و آن اینکه زن مانند مرد، موجود درجه اول، دارای کرامت خاص انسانی و مخاطب آموزه های ادیان است و با آنکه در کانون خانواده، تحت قیمومیت مردان است، از استقلال وجودی برخوردار بوده و به همین جهت، در برابر رفتارهای خویش شخصا مسئول و پاسخگوست. از زبان قرآن، زنان با مردان همتراز خوانده شدند و پیامبر هم به آنان حرمت نهاد. هر چند در عصر خلافت، وقفه ای در این منزلت بخشی به زنان پدید آمد، اما باتصدی امام علی(علیه السلام)، مجددا زنان منزلت خویش را إحیاء شده یافتند و به صلاحدید حضرت، در عرصه های اجتماعی، مشارکت و فعالیت داشتند. گزارش تاریخ از فعالیت ها نشان می دهد، نگاه حضرت به زنان همان نگاه قرآنی و انسانی و در امتداد سیره رسول الله بوده است و برجسته سازی این گزارش ها، می تواند خوانش ها را در پاره ای از روایات از زبان امام و درباره زنان، با درک و درنگ تازه ای همراه سازد. این مقاله به روش کتابخانه ای و به شکل توصیف و تحلیل می کوشد با برجسته کردن فعالیت جهادی زنان در سنت علوی، نشان دهد، حضرت پایگاه اجتماعی زنان را محترم شمرده و منزلت و موقعیت آنان را هیچگاه مخدوش نساخته است.