فرسودگی شغلی در پرستاران و تأثیر آن بر اهمال‌کاری در آنان

پیش‌زمینه و هدف: فرسودگی شغلی امروزه به‌عنوان یکی از مشکلات شایع در مشاغل مختلف مخصوصاً حرفه‌ پرستاری مورد شناسایی قرار گرفته است. فرسودگی شغلی یکی از عوامل اصلی در کاهش بازده­، ایجاد عوارض جسمانی و روانی می­باشد. تأثیرات فرسودگی شغلی گاهاً موجب اهمال­کاری در مشاغل نیز می­شود که از پیامدهای اهمال­ کاری می­توان به تأخیر انداختن عمدی کار و وقت کشی را نام برد. هدف از این مطالعه بررسی فرسودگی شغلی و تأثیر آن بر اهمال­کاری پرستاران می­باشد. مواد و روش­کار: این مطالعه از نوع توصیفی-همبستگی می­باشد، که بر روی 110 نفر از پرسنل پرستاری شاغل در شهرستان یزد که به‌صورت نمونه‌گیری طبقه‌بندی تصادفی ساده انتخاب شدند، صورت گرفت. برای جمع‌آوری داده‌ها از دو پرسشنامه فرسودگی و اهمال‌کاری استفاده شد. برای تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی در نسخه 22 نرم‌افزار SPSS و مدل‌سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزار Pls استفاده شد. یافته­ ها: نتایج تحقیق نشان داد با وجود ارتباط معنی‌دار میان ابعاد فرسودگی شغلی و اهمال‌کاری، بعد مسخ شخصیت تأثیری بر اهمال‌کاری نداشته و خستگی عاطفی و کاهش موفقیت دارای بیشترین تأثیر می‌باشند. همچنین ابعاد فرسودگی شغلی تنها در حدود 25/0 از سازه‌ اهمال‌کاری را تبیین می‌کنند و مردان پرستار نسبت به زنان پرستار اهمال­کار­ترند. وضعیت بیمارستان‌ها نیز در تمامی ابعاد و سازه‌ها در وضعیت نسبتاً مطلوبی قرار دارد. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به در نظر گرفتن یک سازه به‌عنوان متغیر پیشبین اهمال‌کاری، مقدار تبیین شده (25/0) مقدار قابل‌توجهی است و مدیران می‌توانند با استفاده از تمهیداتی از قبیل ارتقاء انگیزه، افزایش رضایت شغلی، کاهش فشار و تنش محیطی، برنامه‌های بازآموزی برای بهبود عملکرد سازمان به رفع هرچه بیشتر فرسودگی کمک نمایند.