عشق و اندوه در سروده‌های ابراهیم منصفی

چکیده ابراهیم منصفی یکی از شاعران پرکار و پرآوازه‌ی جنوب ایران است. او آغازگر شعر نوین فارسی در هرمزگان بوده و بسیاری از گویندگان بعد از خود را تحت­ تأثیر شیوه‌ی سرایش خود قرار داده­ است؛ از این‌رو، کندوکاو در آثار او نه تنها به واکاوی چگونگی سروده‌هایش، بلکه به کشف و بازنمایی درونمایه‌های شعری بخش بزرگی از شاعران این منطقه نیز کمک خواهد کرد. شعر‌های این شاعر، از عناصر فرهنگی و آیینی زادبومش تأثیر پذیرفته ­است. او در سروده­ هایش افزون بر درون‌مایه­ های شعر معاصر ایران، به عناصر فرهنگ عامه نیز توجه داشت؛ این امر بیانگر پایبندی او به فرهنگ بومی و هویت مردم هرمزگان است. درونمایه‌های فکری این شاعر که متأثر از طبیعت خشن و اقلیم گرم و سوزان جنوب ایران می‌باشد، بیشتر بر محور تنهایی، انزواطلبی، عشق، یأس و ناامیدی می‌چرخد. شعر منصفی بیان کننده‌ی اندوه درونی، فقر، عشق به انسان و تحمل درد و رنج در شرایط سخت زندگی است که با زبانی ساده و روان بیان شده­ است. این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی و تفسیری به بررسی این موضوع پرداخت ه­است و نتایج حاصل شده نشان می‌دهد که درونمایه‌ی شعری منصفی، بیان کننده‌ی حالات روحی و انفعالات تلخ و شیرین نفسانی مربوط به زمان گذشته و حال، اندیشه‌های انسانی ـ اجتماعی خرده‌گیر و غم‌خوارگی شاعر، و بازتاب محیط جغرافیایی و اجتماعی اوست که از جریان‌های شعری رایج در آن روزگار می‌باشد.