طراحی و ساخت وجین‌کن برنج از نوع موتوردار دوشی مناسب کشت مکانیزه و سنتی و مقایسه فنی و اقتصادی آن با سایر روش‌های متداول وجین در مزارع برنج

تولید برنج در ایران با مشکلات عدیده‌ای مواجه است که از جمله آن‌ها می‌توان به وجود آفات، بیماری‌ها و علفهای هرز اشاره نمود. علف هرز به عنوان رقیبی سرسخت در جذب نور، آب و مواد غذایی با برنج رقابت نموده در نتیجه سبب کاهش عملکرد آن می‌گردد. کنترل علف­های هرز به روش مکانیکی با استفاده از انواع ابزارهای مکانیکی ساده یا انواع ماشین‌های وجین‌کن (راه رونده و سوار شونده) صورت می‌گیرد. وجین‌کن‌های موتوردار یا خودگردان که تاکنون برای وجین در مزارع برنجکاری طراحی و ساخته شده‌اند، صرفاً در اراضی که به صورت مکانیزه (ردیفی) کشت شده‌اند، قابل استفاده می‌باشند. در حالیکه در کشور ما حدود 80 درصد از اراضی به صورت سنتی یا غیر ردیفی نشاکاری می‌گردند. در این صورت امکان استفاده از ماشین‌های وجین‌کن مذکور در اراضی با کشت سنتی وجود نداشته، به ناچار باید به روش دستی، شیمیایی یا تلفیقی از این روش‌ها صورت گیرد. در راستای کاهش هزینه تولید به ویژه در اراضی کوچک، تولید غذای سالم، مکانیزه نمودن عملیات در سیستم‌های کشت نوین SRI و کاهش آلودگی محیط زیست، اقدام به طراحی و ساخت وجین‌کن از نوع موتوردار پشتی گردید. این ماشین از نوع پرتابل بوده، قسمت نیرو محرکه آن همانند یک کوله پشتی با استفاده از دو عدد بند بر پشت اپراتور سوار می‌گردد. در این ماشین توان تولید شده توسط موتور از طریق یک کابل (با قابلیت انعطاف‌پذیری بالا) به عامل وجین‌کن منتقل می‌گردد. اجزای ساختمانی آن شامل یک موتور بنزینی، کلاچ گریز از مرکز، گیربکس کاهنده، کابل انتقال قدرت، روتور وجین‌کن، محافظ روتور و دسته می‌باشد. ظرفیت مزرعه‌ای آن بین 5/0 تا 7/0 هکتار در روز با بازده وجین‌کاری 87 درصد می‌باشد.