شیوه‌‌های احیا، ترویج و ارتقای ورزش‌ها و بازی‌های بومی و محلی در کشور

این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی است که به‌صورت پیمایشی انجام گرفته است. نمونۀ آماری شامل 2983 نفر از دست‌اندرکاران هیأت‌های ورزش همگانی و ورزش روستایی و عشایری سراسر کشور، اعضای هیأت علمی رشتۀ تربیت بدنی دانشگاه‌های سراسر کشور و متخصصان و کارشناسان ورزشی شاغل در سازمان‌ها و دانشگاه‌های کشور بود. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامۀ محقق‌ساخته‌ای بود که روایی آن با استفاده از نظرهای محققان و صاحب‌نظران و پایایی آن از طریق تحقیق راهنما تأیید شد (آلفای کرونباخ=77/0). داده‌ها توسط روش‌های آمار توصیفی و نیز تحلیل عاملی تأییدی و نرم‌افزارهای SPSS و LISREL تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج نشان داد که "سادگی پرداختن به بازی‌های بومی" و "عدم نیاز به امکانات و فضای خاص" مهم‌ترین جنبه‌های مثبت ورزش‌ها و بازی‌های بومی و محلی‌اند. همچنین "نبود برنامه‌ریزی" و "عدم برگزاری مسابقات منظم" از مهم‌ترین موانع توسعۀ این ورزش‌ها بودند. براساس نتایج تحلیل عاملی تأییدی «آموزش معلمان تربیت بدنی»، «اجرا در قالب درس تربیت بدنی در مدارس و دانشگاه‌ها» و «ترویج در دانشکده‌های تربیت بدنی» راهکار‌هایی بودند که بیشترین اهمیت را در متغیر ترویج داشتند. در متغیر ارتقای راهکارهای «تهیۀ طرح جامع ورزش‌های بومی و محلی» و «افزایش بودجۀ این بخش» دارای بیشترین اهمیت بودند. همچنین راهکارهای «آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها» و «آموزش و اطلاع‌رسانی از طریق رسانه‌ها» به‌ترتیب اهمیت بیشتری در متغیر احیا داشتند.