سنجش وضعیت توسعه یافتگی شاخص بهداشتی – درمانی با استفاده از تکنیک‌های برنامه‌ریزی و اریه مدلی تلفیقی( مطالعه موردی: استان‌های منطقه زاگرس)

توزیع عادلانه امکانات و تسهیلات بهداشتی - درمانی یکی از اصلی‌ترین پیش نیازهای افزایش سطح برخورداری جامعه از خدمات و مراقبت‌های سلامت می‌باشد. هدف از این پژوهش ضمن سنجش و رتبه‌بندی درجه توسعه یافتگی استان‌های منطقه زاگرس از نظر شاخص بهداشتی – درمانی با استفاده از مدل‌های برنامه‌ریزی (وایکور، تاپسیس و تاکسونومی اصلاحی) ، ارایه مدل تلفیقی با توجه به نتایج این سه مدل بر اساس تکنیک ادغام می‌باشد. داده‌ها و اطلاعات مورد نیاز که مشتمل بر 35 متغیر بوده، از طریق مراجعه به سازمان‌های مربوطه (بهداشت و درمان و...) و سایت سازمان آمار جمع‌آوری شده است (مربوط به سال 90). روش تحقیق توصیفی – تحلیلی بوده و از نرم افزار های آماری Excel و Spss برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شده است. در راستای تحلیل بهتر فضایی توسعه، نتایج محاسبات با استفاده از نرم افزار Arcgis به ترسیم نقشه‌ منجر شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که اختلاف و شکاف زیادی از نظر بهره‌مندی از شاخص‌ بهداشتی - درمانی بین استان‌های منطقه وجود دارد؛ زیرا تنها استان‌های همدان و کردستان به لحاظ برخورداری از این شاخص در وضعیت مطلوبی قرار دارند و استان‌های کرمانشاه، ایلام و لرستان در سطح پایین برخورداری از شاخص مورد بررسی قرار دارند. در نهایت استفاده از معادله شدت تغییر نشان داد که مدل تاکسونومی اصلاحی روش مناسب‌تری نسبت به سایر مدل‌ها (وایکور و تاپسیس) جهت سنجش وضعیت توسعه‌یافتگی مناطق است زیرا نتایج حاصل از این مدل دارای درصد و شدت تغییرات کمتری است.