سازوکارهای حمایتی از تربیت کودک در آموزه‌های دینی با تأکید بر سیرة رضوی

کودکان سرمایه­های انسانی هر جامعه هستند که تربیت و حمایت از آنان ضرورت دارد. از‌این‌رو شارع و به تبع آن قانون‌گذار ایران سازوکارهای حمایتی ویژه­ای به‌منظور حمایت از حیات، حقوق اساسی و نحوة تربیت آنان در قالب ولایت­قهری، حضانت و قیمومت پیش­بینی کرده است. در این مقاله پرسش اصلی این است که تربیت را بر چه اساسی باید تبیین کرد و چه ابعادی را دربر می­گیرد؟ در سازوکارهای شرعی و قانونی برای حمایت از تربیت مورد نظر چه تدابیری اندیشیده شده است؟ و در آموزه­های دینی به‌ویژه سیرة امام رضا(ع) چه شاخصی برای تبیین مفهوم تربیت در جامعه ارائه می‌شود؟ در این مقالهکه به روش توصیفی ـ تحلیلی تهیه شده در تمام سازوکارهای حمایتی از کودک، کفر و فسقمتقاضی سرپرستی کودک، مانع از برخورداری از سرپرستی می­شود زیرا دین و اخلاق کودک در معرض خطر قرار می­گیرد. همچنین توصیه­های متعددی در آموزه­های دینی و به‌طور خاص سیرة رضوی در رابطه با عوامل مؤثّر بر تربیت کودک ارائه شده و بیانگر این است که شارع مقدس به تأثیر این عوامل ازجمله وراثت، رضاع و تغذیه، سنن ولادت و... نه‌تنها بر جسم کودک بلکه بر فطرت و اخلاق او اهتمام داشته است. روش­های نیز در سیرة معصومین به‌ویژه امام رضا(ع) برای تربیت دینی کودک و نهادینه­کردن ارزش­های اسلامی در روح و جان کودک ارائه شده است که عبارت‌اند از: محبت­مداری و تکریم، ارائة الگو و تربیت عملی، تشویق و موعظه کردن.