زنانگیِ نوشتار: دیباچه‌ای بر روش‌شناسی نسبت زبان و جنسیت

«زنانگیِ نوشتار» برساخته­ای است که این قلم در گفت­وگو با مفهوم «نوشتارِ زنانه» الن سیزو، منتقد فرانسوی پیشنهاد کرده­است. این اصطلاح برخلاف نوشتارِ زنانه، از یک شیوۀ قوام­یافتۀ نوشتار سخن نمی­گوید، بلکه زمینه­ها و کلیت نوعی شیوۀ نگارش را پیشنهاد می­کند که می­کوشد خود را به استناد هویت زنانه تعریف کند. براساس اصطلاح «نوشتارِ زنانه» به­عنوانِ امرِ مفروضِ نوعی شیوۀ نگارشِ خاصِ زنان، مقالات متعددی نوشته شده و در نشریات معتبر فارسی­زبان چاپ شده­است. مقالۀ حاضر، ضمن ردِّ چنین پیش­فرضی، می­کوشد نشان دهد که نگاهی دیگر به نسبت زبان و جنسیت، هرگونه الگوی پیشینی را که کاربرد شماری از صورت­های آوایی و واژگانی را نمودِ زبانِ زنانه تلقی می­کند، با دیدة تردید می­نگرد، ضمن آنکه توضیح می­دهد که آنچه اصطلاحاً «نوشتار زنانه» نام گرفته، نوعی گزینش زبانی بافت­محور است که مستند به پیشینه­ای نگارشی و مقتضیات اجتماعی- فرهنگی است و به این اعتبار تعیّن مجموعه­ای از مختصات کلان­ساختاری و ژرف­ساختی به حساب می­آید.