رویکردی انتقادی به تعارض مبنای قانون‌گذار در رویش دندان مجنی‌علیه قبل و بعد از قصاص (موضوع ماده‌های 413 و 415 ق. م. ا. مصوب 1392)

یکی از مسائل مرتبط با جنایت بر دندان‌ها، مسئله‌ی رویش دندان مجنی‌علیه قبل و بعد از قصاص است. مسئله‌ای که فقهای امامیه دیدگاه‌های مختلفی درباره‌ی آن ارائه داده‌اند. در این راستا، قانون‌گذار در مواد 413 و 415 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 دو رویکرد و حکم متفاوت اتخاذ کرده است. وفق ماده‌ی 413 رویش دندان قبل از قصاص موجب سقوط قصاص و محکومیت مرتکب به پرداخت ارش می‌باشد و بر اساس ماده‌ی 415 روئیدن دندان بعد از قصاص، مسئولیتی برای مجنی‌علیه در پی ندارد. این در حالی است که دیدگاه فقهی معیار در این دو ماده یکسان است و این اقتضا دارد که ماده‌های مورد اشاره منسجم باشند. این پژوهش که به روش توصیفی ـ تحلیلی نگاشته شده، بیانگر آن است که بر پایه‌ی عدم انسجام بین ماده‌های 413 و 415 یکی از آن‌ها با موازین شرعی مغایرت دارد و در نتیجه اصلاح آن ضروری می‌نماید.