روابط معنایی در تعریف نگاری در فرهنگ‌های یک‌زبانه

تعریف‌نگاری شاید مهم‌ترین نقش فرهنگ‌های یک‌زبانه باشد که بسته به اهداف تألیف آنها و مخاطبانشان به شیوه‌های گوناگون صورت می‌پذیرد. یکی از شیوه‌های تعریف‌نگاری استفاده از روابط مفهومی در فرهنگ لغت است. پژوهش حاضر برآن است تا، بر مبنای روشی تحلیلی-توصیفی، اهمیت استفاده از روابط معنایی در تعریف‌نگاری را برجسته نماید و به‌این منظور، با به‌کارگیری چارچوب نظری کاساگراند و هِیل (1967)، روابط معنایی در تعریف‌نگاری نمونه‌های استخراج‌شده از فرهنگ بزرگ سخن را مورد واکاوی قرار می‌دهد. نمونه‌های پژوهش با درنظر گرفتن این نکته که بتوانند حوزه‌های معنایی گوناگونی را دربرگیرند، به صورت تصادفی انتخاب شدند. هدف از این بررسی آن است که ببینیم آیا ‌به‌کارگیری روابط معنایی به کارآمدی بیشتر در تعریف‌نگاری می-انجامد و آیا ‌به‌کارگیری روابط معنایی در تعریف‌نگاری مستلزم شیوه‌های متفاوتی در فرهنگ‌نویسی است؟ بررسی طبقه‌بندی سیزده‌گانة روابط معنایی در چارچوب نظری پژوهش نشان داد که الگوی نظری مذکور به‌دلیل دقت و ظرافت در مرزبندی میان روابط معنایی این ظرفیت را دارد که در فرهنگ‌های موضوعی با محوریت عناصر فرهنگ‌محور زبان بسیار کارآمد باشد. داده‌های پژوهش نشان می‌دهند که استفاده از روابط مفهومی در تعریف‌نگاری‌های فرهنگ بزرگ سخن اغلب به صورت ترکیبی مرسوم است.