ردّپای زنانی دیرسال تر از مردان در روابط زناشویی، در ادبیات کلاسیک داستانی ایران

یکی از راه‌های بررسی شرایط زنان به لحاظ روابط اجتماعی و خانوادگی تحلیل چگونگی بازنمایی زنان در آثار داستانی و روایتی است. این پژوهش به موضوع روابط زناشویی و عاطفی زنان و مردان با رویکرد تحلیل سنّ زنان و مردان پرداخته است.برای این کار با تکیه بر آثار برجسته در ادبیات فارسی به‌ویژه آثاری که در بافت جامعه با ذهن و زبان مردم مانوس‌اند و بر اندیشه‌ی جمعی مردم تاثیر داشته‌اند ،موضوع مورد نظر بررسی شد. پرسش اصلی آن است که با تکیه بر آثار داستانی کلاسیک که در اذهان مردم جایگاهی آشنا دارند، رویکرد جامعه به مولفه‌ی سنّ زنان در روابط عاطفی چگونه است؟؛ چراکه بازتاب دیدگاه‌های اجتماعی مردم را می‌توان در ادبیات کلاسیک و روایتی یافت و البته مقوله‌ی سنّ زنان از مواردی است که با کلیشه‌های جنسیتی در بستر فرهنگی ما همراه است.در هیچ‌یک از آثار بررسی شده به جز مواردی که نویسنده سعی در بیان خیانت یا هوسرانی زنان دارد موردی که زنانی دیرسال‌تر از مردان در رابطه‌یعاطفی یا ازدواج با مردانی کم سال‌تر از خود باشند دیده نشد؛ حال آن‌که عکس این موضوع به جد یا طنز در آثار بسیاری به چشم می‌خورد.