رابطۀ تحرک و جهت‌یابی با استفاده از عصای سفید با سلامت روانی و خصلت‌های شخصیتی در افراد با آسیب بینایی

هدف: تحرک و جهت‌یابی مناسب، مهم‌ترین عامل در مستقل سازی و حضور اجتماعی افراد با آسیب بینایی تلقی می‌شود. مهم‌ترین روش تحرک و جهت‌یابی، استفاده از عصای سفید است. مشکلات مربوط به سلامت روانی و خصلت‌های شخصیتی افراد می‌تواند به منزلۀ عوامل محدود کنندۀ تحرک و جهت‌یابی تلقی شود. پژوهش حاضر به دنبال بررسی رابطۀ تحرک و جهت‌یابی با استفاده از عصای سفید با سلامت روانی و خصلت‌های شخصیتی در افراد با آسیب بینایی در شهر تهران بود. روش: در این پژوهش که از نوع همبستگی بود، 41 نفر از افراد با آسیب بینایی از مراکز توان‌بخشی و دانشجویان شهر تهران با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. پرسشنامۀ تحرک و جهت‌یابی، سیاهۀ سلامت روانی و آزمون شخصیتی آیزنک به شکل مصاحبۀ ساختارمند و نیمه ساختارمند اجرا شد و داده‌های به دست آمده با استفاده از ضرایب همبستگی، تحلیل رگرسیون چند متغیره و آزمون‌های t و F مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: مشکلات حساسیت فردی، افسردگی و نمرۀ جمع نشانه‌های مرضی از عوامل سلامت روانی و مقیاس دروغ‌گویی از خصلت‌های شخصیتی بهترین پیش‌بینی کننده‌های مؤلفۀ تحرک و جهت‌یابی افراد با آسیب بینایی بودند. همچنین تفاوت‌هایی از نظر وضعیت اشتغال و دید تونلی افراد مورد مطالعه بر حسب مؤلفۀ تحرک و جهت یابی ملاحظه شد. نتیجه گیری: یافته‌های به دست آمده نشان داد که میزان تحرک و جهت‌یابی با سلامت روانی و خصلت‌های شخصیتی همبستگی دارد و با بهبودسازی شرایط اشتغال برای افراد با آسیب بینایی، می‌توان عملکرد بهتری در تحرک و جهت‌یابی برای آنان ایجاد کرد.